گر دیدهٔ تو بتافت از اوحدالدین کرمانی رباعی 49
1. گر دیدهٔ تو بتافت کامل مردی
باید که تو را ازو نشیند گردی
بر دل که مقام تست از اوحدالدین کرمانی رباعی 50
1. بر دل که مقام تست گر نیش زنی
صد جان بدهم به رشوه تا بیش زنی
گر حکم جهان زیر از اوحدالدین کرمانی رباعی 51
1. گر حکم جهان زیر نگین داشتمی
بر خاک درت نثار چین داشتمی
چون دید دلم که شکل از اوحدالدین کرمانی رباعی 52
1. چون دید دلم که شکل موزون داری
خود را به تو داد تا توَش چون داری
ای باد اگر گذر کنی از اوحدالدین کرمانی رباعی 53
1. ای باد اگر گذر کنی بر صرصر
از من سخن[ی] به یار سیمین بربر
گفتم طربی به صد از اوحدالدین کرمانی رباعی 54
1. گفتم طربی به صد دل و دین بخرم
هان تا که فروشد، من مسکین بخرم
دل را چو فتاد با از اوحدالدین کرمانی رباعی 55
1. دل را چو فتاد با غم عشق تو رای
چندانک توانی به غمش می افزای
بی وصل توَم مباد از اوحدالدین کرمانی رباعی 56
1. بی وصل توَم مباد هرگز نفسی
جز درد توَم مباد فریادرسی
من معذورم اگر شوم از اوحدالدین کرمانی رباعی 57
1. من معذورم اگر شوم هرزه درای
با عشق تو عقل کی بماند برجای
پرسید زدل دیده از اوحدالدین کرمانی رباعی 58
1. پرسید زدل دیده که گر ناشادی
در من ره خونابه چرا نگشادی
هر روز دلم در طلب از اوحدالدین کرمانی رباعی 59
1. هر روز دلم در طلب دلداری
بنهاده به نزد خویشتن بازاری
چشمت که زناز می از اوحدالدین کرمانی رباعی 60
1. چشمت که زناز می کند رعنایی
لالایی او به حاجبان فرمایی