گفتم اثری از غم از اوحدالدین کرمانی رباعی 25
1. گفتم اثری از غم تو می باید
وآنگه پس از آن اگر بمیرم شاید
اشکم ز دو دیده تا از اوحدالدین کرمانی رباعی 26
1. اشکم ز دو دیده تا به دریا برسد
این نالهٔ من تا به ثریّا برسد
می آید و بی دل دو از اوحدالدین کرمانی رباعی 27
1. می آید و بی دل دو هزار از چپ و راست
می دید نهانی که که افتاد و که خاست
تا آتش رخسار تو از اوحدالدین کرمانی رباعی 28
1. تا آتش رخسار تو را دود نبود
روزیم به بوسه ای نبودم خشنود
آن خط که از آن ماه از اوحدالدین کرمانی رباعی 29
1. آن خط که از آن ماه دل افروز دمد
بر رغم من خستهٔ دلسوز دمد
آن قوم که راه بین از اوحدالدین کرمانی رباعی 30
1. آن قوم که راه بین فتادند و شدند
کس را ز یقین نشان ندادند و شدند
گر دل زتو بگسلد از اوحدالدین کرمانی رباعی 31
1. گر دل زتو بگسلد فراموشش باد
وز باد تو در آتش غم جوشش باد
نفس سره ام همّت از اوحدالدین کرمانی رباعی 32
1. نفس سره ام همّت گردون نکشد
رگ از تن من به جز فریدون نکشد
در کوزه نشست گل از اوحدالدین کرمانی رباعی 33
1. در کوزه نشست گل چو رخسارش دید
تا خون دلش در دل قاروره چکید
گفتم که شبی با تو از اوحدالدین کرمانی رباعی 34
1. گفتم که شبی با تو توانم دم زد؟
ابرو ز سر خشم خم اندر خم زد
بلبل همه شب به درد از اوحدالدین کرمانی رباعی 35
1. بلبل همه شب به درد دل می نالید
خون دل خود در رخ خود می مالید
گر هیچ سوی زلف تو از اوحدالدین کرمانی رباعی 36
1. گر هیچ سوی زلف تو راهی باشد
هر تار به دست دادخواهی باشد