الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة - الفصل الثانی - فی الاقاویل المختلفة خدمة السلطان در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 در راه کرم کوه به کاهی بخشند صد گونه گناه را به آهی بخشند

2 آن روز که خلعت سعادت پوشند صد مجرم را به بی گناهی بخشند

1 در راه توَم گر زیم و گر میرم دل بر که نهم چون زتو دل برگیرم

2 پیری بر رحمت تو قدری دارد چون بر در تو پیر شدم بپذیرم

1 از بخت بدت اگر شکایت باشد یا درد دلت ازو به غایت باشد

2 زنهار به انتقام مشغول مشو بد را بدی خویش کفایت باشد

1 چشم ار ز ادب به توتیایی نرسد در درویشی هیچ صفایی نرسد

2 مردم به ادب رسند جایی که رسند از بی ادبی کسی به جایی نرسد

1 با قوّت پیل مور می باید بود با ملک دو کون عور می باید بود

2 مردم به ادب رسند جایی که رسند می باید دید و کور می باید بود

1 هر چند کسی نیست که هست الّا او باید که تو فرق بینی از خود تا او

2 با او بودن خوش است لیکن بی خود بی خود بودن خوش است لیکن با او

1 چون می ناید زما دمی درخور او ما را نبود هیچ مقامی بر او

2 تدبیر همان است که بر خاک درش دریوزه همی کنیم ما از در او

1 غوّاصان را اگرچه بیمی نبود در هر صدفی دُرّ یتیمی نبود

2 در عمر به نادر آنچنانی افتد وآن دولت هر سیه گلیمی نبود

1 این راز درونی مشمر کاری خرد کاین جای نه صاف می گذارند و نه دُرد

2 دنیاداری و آخرت خواهی برد آن به باشد چو آخرت خواهی مرد

1 گفتی به شب آیمت [که] بیگاه شود باشد که زبان خلق کوتاه شود

2 بر خفته کجا گذر توانی کردن کز بوی خوش تو مرده آگاه شود