از بخت بدت اگر شکایت از اوحدالدین کرمانی رباعی 13
1. از بخت بدت اگر شکایت باشد
یا درد دلت ازو به غایت باشد
چشم ار ز ادب به توتیایی از اوحدالدین کرمانی رباعی 14
1. چشم ار ز ادب به توتیایی نرسد
در درویشی هیچ صفایی نرسد
با قوّت پیل مور از اوحدالدین کرمانی رباعی 15
1. با قوّت پیل مور می باید بود
با ملک دو کون عور می باید بود
هر چند کسی نیست از اوحدالدین کرمانی رباعی 16
1. هر چند کسی نیست که هست الّا او
باید که تو فرق بینی از خود تا او
چون می ناید زما از اوحدالدین کرمانی رباعی 17
1. چون می ناید زما دمی درخور او
ما را نبود هیچ مقامی بر او
غوّاصان را اگرچه از اوحدالدین کرمانی رباعی 18
1. غوّاصان را اگرچه بیمی نبود
در هر صدفی دُرّ یتیمی نبود
این راز درونی مشمر از اوحدالدین کرمانی رباعی 19
1. این راز درونی مشمر کاری خرد
کاین جای نه صاف می گذارند و نه دُرد
گفتی به شب آیمت از اوحدالدین کرمانی رباعی 20
1. گفتی به شب آیمت [که] بیگاه شود
باشد که زبان خلق کوتاه شود
هر کاو به وفا گرفته از اوحدالدین کرمانی رباعی 21
1. هر کاو به وفا گرفته مسکن دارد
وز عقل درون خویش خرمن دارد
آنجا که عنایت خدایی از اوحدالدین کرمانی رباعی 22
1. آنجا که عنایت خدایی باشد
فسق آخر به زپارسایی باشد
او را خواهی، بگیر از اوحدالدین کرمانی رباعی 23
1. او را خواهی، بگیر یک دم کم خود
در عالم او کی رسی از عالم خود
شش پنج کسی زند که از اوحدالدین کرمانی رباعی 24
1. شش پنج کسی زند که بازی داند
و اندازهٔ کوتاه و درازی داند