الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة - الفصل الثانی - فی الاقاویل المختلفة خدمة السلطان در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 او را خواهی، بگیر یک دم کم خود در عالم او کی رسی از عالم خود

2 هر دم گویی که من ملولم چه کنم ای بی معنی دعوی او و غم خود

1 گفتی به شب آیمت [که] بیگاه شود باشد که زبان خلق کوتاه شود

2 بر خفته کجا گذر توانی کردن کز بوی خوش تو مرده آگاه شود

1 این راز درونی مشمر کاری خرد کاین جای نه صاف می گذارند و نه دُرد

2 دنیاداری و آخرت خواهی برد آن به باشد چو آخرت خواهی مرد

1 هر چند کسی نیست که هست الّا او باید که تو فرق بینی از خود تا او

2 با او بودن خوش است لیکن بی خود بی خود بودن خوش است لیکن با او

1 تا بتوانی ضد خداوندی گیر با صبر بکوش و کنج خرسندی گیر

2 خواهی که همیشه نیک باشد کارت از بد ببُر و به نیک پیوندی گیر

1 آن قوم که راه بین فتادند و شدند کس را ز یقین نشان ندادند و شدند

2 آن بند که هیچ کس ندانست گشود یک بند دگر برو نهادند و شدند

1 گفتم که شبی با تو توانم دم زد؟ ابرو ز سر خشم خم اندر خم زد

2 گفتم بخرم به زر وصالت روزی لعلی بگزید و گوهری برهم زد

1 گر عاقلی آن بکن که یزدان فرمود وآن چیز که خیر تست او آن فرمود

2 سبحان چو تو را حساب خواهد کردن شاید گفتن تو را که سلطان فرمود

1 ای گشته لبت آتش جان را تریاک آب چشمم ببرد عالم همه پاک

2 آن دل که ز دست من برون رفت چو باد در پای تو افتاد به خواری در خاک

1 در هر هوسی دل نگران کوشیدن با خود بودن بود در آن کوشیدن

2 دانی که به ترک خویشتن گفتن چیست از بهر مراد دیگران کوشیدن