قصّاب چو گوشت از از اوحدالدین کرمانی رباعی 37
1. قصّاب چو گوشت از سر دست بداد
در پهلوی دل زد که خریدار افتاد
هر کارد که از کشتهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 38
1. هر کارد که از کشتهٔ خود برگیرد
اندر دهن و لب چو شکر گیرد
چشم سیهت که ناف از اوحدالدین کرمانی رباعی 39
1. چشم سیهت که ناف آهو دارد
در هر مژه صد هزار جادو دارد
فریاد که آن سرو از اوحدالدین کرمانی رباعی 40
1. فریاد که آن سرو چمن می‌جنبد
وآن راحت جان انجمن می‌جنبد
بر حرف دم از دل چو از اوحدالدین کرمانی رباعی 41
1. بر حرف دم از دل چو نقط می‌افتد
افسوس که خواجه در غلط می‌افتد
جان را دگر اقبال از اوحدالدین کرمانی رباعی 42
1. جان را دگر اقبال ز در باز آمد
دل را دگر آبی به جگر باز آمد
روز رخ تو کسوت شب از اوحدالدین کرمانی رباعی 43
1. روز رخ تو کسوت شب می دارد
شب جانب روز تو عجب می دارد
آن یافت که بودم از اوحدالدین کرمانی رباعی 44
1. آن یافت که بودم به ملولی گم شد
صد گونه فضایل به فضولی گم شد
گر دل زتو وصل دید از اوحدالدین کرمانی رباعی 45
1. گر دل زتو وصل دید اگر هجران دید
از غایت اخلاص همه یکسان دید
دانی که چرا سیاه از اوحدالدین کرمانی رباعی 46
1. دانی که چرا سیاه گشت آن رخسار
من باز نمایم سبب آن هشدار
گر دست به جانان از اوحدالدین کرمانی رباعی 47
1. گر دست به جانان برسیدی آخر
این درد به درمان برسیدی آخر
بخشش نکند به جز از اوحدالدین کرمانی رباعی 48
1. بخشش نکند به جز که مولای دگر
جان دل ندهد به جز دلارای دگر