بادا! چو رسی به از اوحدالدین کرمانی رباعی 85
1. بادا! چو رسی به زلف مشک افشانش
در گوش بگوی این سخن پنهانش
سیمین زنخت که حسن از اوحدالدین کرمانی رباعی 86
1. سیمین زنخت که حسن خواند استادش
آوخ که ستاره در وبال افتادش
چون دید دلم عارض از اوحدالدین کرمانی رباعی 87
1. چون دید دلم عارض شهر آرایش
سر بر پایش نهاد از سودایش
یا من به چه دل زنم از اوحدالدین کرمانی رباعی 88
1. یا من به چه دل زنم دَرِ سودایش
یا من چه سگم که دیده سازم جایش
آنها که فلک وفا از اوحدالدین کرمانی رباعی 89
1. آنها که فلک وفا نکرد ایشان را
وصل من و تو بد اوفتاد ایشان را
هر محنت و هر بلا از اوحدالدین کرمانی رباعی 90
1. هر محنت و هر بلا که در جان من است
از دست دل نبوده فرمان من است
ای گشته لبت آتش از اوحدالدین کرمانی رباعی 91
1. ای گشته لبت آتش جان را تریاک
آب چشمم ببرد عالم همه پاک
انصاف زاختلاف از اوحدالدین کرمانی رباعی 92
1. انصاف زاختلاف ایّام فرق
پیدا کردی به گفت حق را الحق
من سوخته گر در طمع از اوحدالدین کرمانی رباعی 93
1. من سوخته گر در طمع خام افتم
از جوی خوش تو ای دلارام افتم
از روی تو من همیشه از اوحدالدین کرمانی رباعی 94
1. از روی تو من همیشه گلشن بودم
وز دیدن تو دو دیده روشن بودم
ای مست غمت عاقل از اوحدالدین کرمانی رباعی 95
1. ای مست غمت عاقل و دیوانه به هم
وندر ره تو مسجد و بتخانَه به هم
من مهر تو در میان از اوحدالدین کرمانی رباعی 96
1. من مهر تو در میان جان بنهادم
تا مهر تو در سر زبان بنهادم