الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 رو دیده بدوز تا دلت دیده شود زان دیده جهانی دگرت دیده شود

2 گر تو زسر پسند خود برخیزی کارت همه سر به سر پسندیده شود

1 رازت همه دارای فلک می داند کز موی به موی و رگ به رگ می داند

2 گیرم که به زرق خلق را بفریبی با او چه کنی که یک به یک می داند

1 میدان فراخ و مرد میدانی نه یک مرد از آنها که تو می دانی نَه

2 مردان بینی به بایزیدان مانند در باطنشان بوی مسلمانی نَه

1 ای نفس به سوی حق چنین نتوان شد در حضرت او بی دل و دین نتوان شد

2 از خود بینی تو را به خود پروا نیست با این همّت خدای بین نتوان شد

1 هان ای «واحد» زباد حرصی تو اسیر زان نیست تو را زآتش حرص گزیر

2 خاکت بر سر صوفی و دریوزهٔ زر ای رفته زرویت آب درویش و امیر

1 عشق از چه سبب بی خبران را باشد کاری است که صاحب نظران را باشد

2 تو شهوت خویش را لقب عشق نهی شهوت همه گاوان و خران را باشد

1 آخر زمنت یاد منت هست بپرس هشیار دلی زین دل سرمست بپرس

2 بیمار غم توَم، تو خود می دانی بیماران را چنانک رسم است بپرس

1 یک دم چو نئی تو عاشق صادق عیش کی دریابی حلاوت صادق عیش

2 تو از سر عجب خویش معشوق خودی معشوقهٔ خویش کی بود عاشق عیش

1 از آتش حرص و آز تا چند نفیر ای آب زروی رفته پندی بپذیر

2 ای خوار چو خاک راه تا چند امیر ای عمر به باد داده میری کم گیر

1 چون مظلومی کند به یارب کاری نی زن کند آنجا و نه مرکب کاری

2 مردانگی روز جوانی عدل است هان تا نکند پیرزنی شب کاری