گر بد بازد حریف گو بد می باز از اوحدالدین رباعی 97
1. گر بد بازد حریف گو بد می باز
نیکی و بدی به خصم خود گردد باز
بس خون جگر که مرد را خورده شود از اوحدالدین رباعی 98
1. بس خون جگر که مرد را خورده شود
تابیش بدی به دیگران برده شود
بی جرم درین جهان توان زیست بگو از اوحدالدین رباعی 99
1. بی جرم درین جهان توان زیست بگو
ناکرده گنه درین جهان کیست بگو
تشویش دل خستهٔ ما از تو در است از اوحدالدین رباعی 100
1. تشویش دل خستهٔ ما از تو در است
جانم پر از آشوب و بلا از تو در است
زلف سیهت که مشک را زو گله هاست از اوحدالدین رباعی 101
1. زلف سیهت که مشک را زو گله هاست
از تاب و شکن سلسله در سلسله هاست
ای از غم دلبری که بیدادم ازوست از اوحدالدین رباعی 102
1. ای از غم دلبری که بیدادم ازوست
ویرانی این سینهٔ آبادم ازوست
سیلاب محن رونق عمرم همه برد از اوحدالدین رباعی 103
1. سیلاب محن رونق عمرم همه برد
شیرین همه تلخ گشت و صافی همه درد
در دل زغم زمانه باری دارم از اوحدالدین رباعی 104
1. در دل زغم زمانه باری دارم
در دیدهٔ هر مراد خاری دارم
آخر زمنت یاد منت هست بپرس از اوحدالدین رباعی 105
1. آخر زمنت یاد منت هست بپرس
هشیار دلی زین دل سرمست بپرس
خوبان همه دل برند لیکن دین نه از اوحدالدین رباعی 106
1. خوبان همه دل برند لیکن دین نه
ورزند عتاب و جنگ اماکین نه
وا می شنوم زگفت از هر جا من از اوحدالدین رباعی 107
1. وا می شنوم زگفت از هر جا من
کز عشق فلانی شده ام شیدا من
با شهوت و طبع نور دل نفزاید از اوحدالدین رباعی 108
1. با شهوت و طبع نور دل نفزاید
تا ظلمت شهوت در دل نگشاید