گر بد بازد حریف از اوحدالدین کرمانی رباعی 97
1. گر بد بازد حریف گو بد می باز
نیکی و بدی به خصم خود گردد باز
بس خون جگر که مرد از اوحدالدین کرمانی رباعی 98
1. بس خون جگر که مرد را خورده شود
تابیش بدی به دیگران برده شود
بی جرم درین جهان از اوحدالدین کرمانی رباعی 99
1. بی جرم درین جهان توان زیست بگو
ناکرده گنه درین جهان کیست بگو
تشویش دل خستهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 100
1. تشویش دل خستهٔ ما از تو در است
جانم پر از آشوب و بلا از تو در است
زلف سیهت که مشک از اوحدالدین کرمانی رباعی 101
1. زلف سیهت که مشک را زو گله هاست
از تاب و شکن سلسله در سلسله هاست
ای از غم دلبری از اوحدالدین کرمانی رباعی 102
1. ای از غم دلبری که بیدادم ازوست
ویرانی این سینهٔ آبادم ازوست
سیلاب محن رونق از اوحدالدین کرمانی رباعی 103
1. سیلاب محن رونق عمرم همه برد
شیرین همه تلخ گشت و صافی همه درد
در دل زغم زمانه از اوحدالدین کرمانی رباعی 104
1. در دل زغم زمانه باری دارم
در دیدهٔ هر مراد خاری دارم
آخر زمنت یاد منت از اوحدالدین کرمانی رباعی 105
1. آخر زمنت یاد منت هست بپرس
هشیار دلی زین دل سرمست بپرس
خوبان همه دل برند از اوحدالدین کرمانی رباعی 106
1. خوبان همه دل برند لیکن دین نه
ورزند عتاب و جنگ اماکین نه
وا می شنوم زگفت از اوحدالدین کرمانی رباعی 107
1. وا می شنوم زگفت از هر جا من
کز عشق فلانی شده ام شیدا من
با شهوت و طبع نور از اوحدالدین کرمانی رباعی 108
1. با شهوت و طبع نور دل نفزاید
تا ظلمت شهوت در دل نگشاید