ظلم آب زرخ، زور ز بازو بُبَرد از اوحدالدین رباعی 85
1. ظلم آب زرخ، زور ز بازو بُبَرد
رنگ از گل وز مشک ختن بو بُبَرد
بیگانگی ات چو با دل خویش آید از اوحدالدین رباعی 86
1. بیگانگی ات چو با دل خویش آید
هر جای که مرهمی زنی نیش آید
هر کاو درمی به خون دل جمع آرد از اوحدالدین رباعی 87
1. هر کاو درمی به خون دل جمع آرد
می نگذاری تا به تو می نسپارد
آنجا که بود عالم و ظالم سردار از اوحدالدین رباعی 88
1. آنجا که بود عالم و ظالم سردار
بر تخت بود عالم و ظالم بردار
هان تا تو چو ظالمان ستمها نکنی از اوحدالدین رباعی 89
1. هان تا تو چو ظالمان ستمها نکنی
وندر دل خستگان المها نکنی
شاها چو به محشر اندر آرند تو را از اوحدالدین رباعی 90
1. شاها چو به محشر اندر آرند تو را
وانگاه زکرده ها شمارند تو را
چون مظلومی کند به یارب کاری از اوحدالدین رباعی 91
1. چون مظلومی کند به یارب کاری
نی زن کند آنجا و نه مرکب کاری
هر شه که زعدل شد شعار و شانش از اوحدالدین رباعی 92
1. هر شه که زعدل شد شعار و شانش
نافذ باشد به ملک در فرمانش
آزار چو باز و آز چون بط منمای از اوحدالدین رباعی 93
1. آزار چو باز و آز چون بط منمای
چون بوم سوی سلامت طبع گرای
نزدیک کسی که عاقل و هشیار است از اوحدالدین رباعی 94
1. نزدیک کسی که عاقل و هشیار است
آزردن یک مور و مگس بسیار است
دل را غم تو سوخته جان خواهد کرد از اوحدالدین رباعی 95
1. دل را غم تو سوخته جان خواهد کرد
این قلب شکسته را روان خواهد کرد
طاووس جمال تو چو پرواز کند از اوحدالدین رباعی 96
1. طاووس جمال تو چو پرواز کند
سیمرغ امید جلوه آغاز کند