الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 سیلاب محن رونق عمرم همه برد شیرین همه تلخ گشت و صافی همه درد

2 آن کس که بمرد رست دردا که مرا هر روز هزار بار می باید مرد

1 در دل همه شرک و روی بر خاک چه سود زهری که به جان رسید تریاک چه سود

2 ای غرّه به ظاهرت که آراسته ای با نفس پلید جامهٔ پاک چه سود

1 زین سان که تو را بی خودی و بی خبری است بر حال تو باید به دو صد چشم گریست

2 با خویشتن آی و این همه غفلت چیست گر مرد رهی بهتر ازین باید زیست

1 دل را تو همه جگر دهی افسوس است خود را همه درد سر دهی افسوس است

2 واین عمر که مایهٔ حیات ابدی است بیهوده به باد بردهی افسوس است

1 آنجا که بود عالم و ظالم سردار بر تخت بود عالم و ظالم بردار

2 زنهار بکن عدل و مکن از پی آنک با ظلم کس از ملک نشد برخوردار

1 بس خون جگر که مرد را خورده شود تابیش بدی به دیگران برده شود

2 با آنک بدی کرد برو نیکی کن تا فرق میان تو و او کرده شود

1 ای دل به صلاح اگر نشستی برسی وین لشکر نفس اگر شکستی برسی

2 خود را به ریا چند نمایی زاهد گر بنمایی چنانک هستی برسی

1 دل سوختگان از تو سگالند مکن یا از تو به حضرتش بنالند مکن

2 اقبال تو را گوش به هنگام سحر با دست دعای بد بمالند مکن

1 تو لایق نکته های باریک نئی جز درخور طبع تنگ و تاریک نئی

2 من فاسقم از حضرت او دور نیم مسکین که تو زاهدی و نزدیک نئی

1 شاها چو به محشر اندر آرند تو را وانگاه زکرده ها شمارند تو را

2 جور و ستمت یکان یکان عرضه دهند گویی که نکرده ام گذارند تو را؟