الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 از غایت خودپسندی و خودبینی عالم همه نیکند و تو شان بدبینی

2 کس نیست که کس نیست همه کس داند گر باز کنی دیدهٔ دل خودبینی

1 خودبین هرگز به هیچ حاصل نرسد تا جان ندهد به عالم دل نرسد

2 با بدرقهٔ صدق و رفیق اخلاص در راه طلب هیچ به منزل نرسد

1 یک دم چو نئی تو عاشق صادق عیش کی دریابی حلاوت صادق عیش

2 تو از سر عجب خویش معشوق خودی معشوقهٔ خویش کی بود عاشق عیش

1 چون خاک به زیر پایها فرسودن به زانک به عجب آب روی افزودن

2 چون آتش اگر تیز شوی می شاید چون باد سبکبار نشاید بودن

1 گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی دایم زچه در پی هوا و هوسی

2 خود را زهمه بیشترک می بینی هر دم چو رسن تاب از آن بازپسی

1 یکچند دویدیم نه بر راه صواب برداشته از روی خرد پاک نقاب

2 اکنون که همی باز کنم دیده به خواب هم نامه سیه بینی و هم عمر خراب

1 در عمر درنگ نیست ممکن، بشتاب آن قدر که ممکن است از وی دریاب

2 ترسم که چو خواجه سر برآرد از خواب عمری یابد گذشته و خانه خراب

1 گر شیر دلی صید هراسان مطلب دشوار شود حاصل آسان مطلب

2 گنجی که دفینه در زمین روم است تو از سر غفلت به خراسان مطلب

1 دل را تو همه جگر دهی افسوس است خود را همه درد سر دهی افسوس است

2 واین عمر که مایهٔ حیات ابدی است بیهوده به باد بردهی افسوس است

1 افسوس که عمر رفت و هشیاری نیست دردا که امید خویشتن داری نیست

2 گفتم که چو بیدار شوم روز شود هیهات که روز گشت و بیداری نیست