الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 آنچش نه از انبیا و از خود واداشت مردان به حیل نشاید از خود واداشت

2 نابودن بد توان ولیکن نتوان بدگویان را زگفتن بد واداشت

1 از خود بینی اگر شوی مست غرور دوران فلک بر تو شود دیدهٔ مور

2 چون دیده اگر شوی زخود بینی دور در دایرهٔ نقطه شوی دیدهٔ نور

1 چون وسوسه ای تو را بگیرد دامن آغاز کنی کینه و جنگی با من

2 تو پنداری که عشق شهوت باشد خاکت بر سر غلط تو کردی یا من

1 تا چند ازین خلق خدا آزردن زین عالم فانی چه توانی بردن

2 ای بر فلک از کبر کشیده گردن آخر نه خدایی! نه بخواهی مُردن؟

1 با دل گفتم درآی از خواب تمام زان پیش که روزگار برگیرد گام

2 دل گفت که از من مطلب بیداری آخر نشنیده ای که النّاس ینام

1 سیرم زحیات محنت آکندهٔ خویش وین روزی ریزهٔ پراکندهٔ خویش

2 صاحب نظری کجاست تا بنمایم صد گریهٔ زار زیر هر خندهٔ خویش

1 چون خاک به زیر پایها فرسودن به زانک به عجب آب روی افزودن

2 چون آتش اگر تیز شوی می شاید چون باد سبکبار نشاید بودن

1 زین سان که تُوی دیده به خاک آکنده دشوار توان کرد تو را بیننده

2 بیدار شود خفته به یک بانگ ولیک مرده نشود به هیچ بانگی زنده

1 هر کاو درمی به خون دل جمع آرد می نگذاری تا به تو می نسپارد

2 چون می گذری و می گذاری همه را باری بگذار تا همو می دارد

1 گر کعبه کنی خراب از بدخویی وز آب جفا نقش شریعت شویی

2 باشد به از آن که همنشین خود را در پیش ستایی وز پس بدگویی