الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 در راه طلب زنیست هستی خیزد اثبات درستی از شکستی خیزد

2 از لقمه طمع ببُر که در هر دو جهان آفت همه از لقمه پرستی خیزد

1 صوفی غم جان خور تو غم نان تا کی وز پرورش این تن نادان تا کی

2 اندر پی طبل شکم و نای گلو این رقص زنخ به ضرب دندان تا کی

1 از کم خوردن زیرک و هشیار شوی وز پر خوردن ابله و بیکار شوی

2 پرخواری تو جمله ز پرخواری تست کم خوار شوی اگر تو کم خوار شوی

1 قانع به یک استخوان چو کرکس بودن بهتر که طفیل نان ناکس بودن

2 با قرص جوین خویشتن بهتر از آن کآلودهٔ پالودهٔ هر خس بودن

1 معشوقه عیان بود نمی دانستم با ما به میان بود نمی دانستم

2 گفتم به طلب مگر به جایی برسَمَ خود تفرقه آن بود نمی دانستم

1 از عقل و هنر هر آنک بی مایَه بود از مرتبه بر بلندتر پایهَ بود

2 وآن کس که چو آفتاب باشد زهنر پیوسته پس اوفتاده چون سایه بود

1 تا در سر تو مایهٔ مایی و منی است آگه نشوی که مایهٔ کار تو چیست

2 مایی و منی در می و مستی گم کن تا دریابی که مایه ت از کیسهٔ کیست

1 هر ذره که در هوای او گردان است صد چون سر کیقباد و نوشروان است

2 با مردم درویش تکبّر بمکن زیرا که همیشه گنج در ویران است

1 تا هستی خود را نکنی دامن چاک ثابت نشود تو را قدم بر افلاک

2 تا چند منی و من، زخود شرمت باد تو خود چه کسی، که ای، چه ای، مشتی خاک

1 به بین نشود کس به تکبّر کردن نتوان به تکلّف شبه را دُر کردن

2 از برف توان کوزه برآورد ولی حسرت خورد آن کس به گِه پُر کردن