الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 میدان فراخ و مرد میدانی نه یک مرد از آنها که تو می دانی نَه

2 مردان بینی به بایزیدان مانند در باطنشان بوی مسلمانی نَه

1 تو لایق نکته های باریک نئی جز درخور طبع تنگ و تاریک نئی

2 من فاسقم از حضرت او دور نیم مسکین که تو زاهدی و نزدیک نئی

1 مادام که بار عقل هستی باقی است از ظلمت جهل وانرستی باقی است

2 اندر نظر روح تو تا ما و من است در نفس تو شرک و بت پرستی باقی است

1 یک جرعهٔ می زملک کاوس به است وز تخت قباد و مردی طوس به است

2 هر صبحدمی که فاسقی آه زند از زاری صوفیان سالوس به است

1 ای دل به صلاح اگر نشستی برسی وین لشکر نفس اگر شکستی برسی

2 خود را به ریا چند نمایی زاهد گر بنمایی چنانک هستی برسی

1 بی دیده اگر راه روی بی خبری است تمکین مطلب ازو که او رهگذری است

2 قومی که مکرّمند از گفتهٔ حق تشبیه به گاو و خر کنی عین خری است

1 آنچش نه از انبیا و از خود واداشت مردان به حیل نشاید از خود واداشت

2 نابودن بد توان ولیکن نتوان بدگویان را زگفتن بد واداشت

1 آن را که حرامزادگی عادت و خوست عیب دگران به نزد او سخت نکوست

2 معیوب همه عیب کسان می طلبد از کوزه همان برون تراود که دروست

1 در حق من ار یکی وگر صد گوید بدگوی همیشه صفت خود گوید

2 چون نیکی خویشتن به من می بخشد نیکش بادا هر که مرا بد گوید

1 بی هیچ یقین چو بدگمانی باشی بد باشی اگر چه نیک دانی باشی

2 تو عمر به بد گفتن من صرف مکن من سود کنم تو در زیانی باشی