الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 با برگ مژه سد سکندر سفتن صد آتش نمرود به دیده سفتن

2 به باشد از آنک دوستان خود را در پیش ستودن و زپس بد گفتن

1 خواهی که بر خدای باشی مقبول نیک همه خلق گو و می باش حمول

2 بگذر زطریق غیبت ای نفس فضول آخر بتر از زناش گفته است رسول

1 تا خانقه حرص تو ویران نشود دشوار زمانه بر تو آسان نشود

2 تا بر سر آز خویشتن پا ننهی این کافر نفس تو مسلمان نشود

1 هان ای «واحد» زباد حرصی تو اسیر زان نیست تو را زآتش حرص گزیر

2 خاکت بر سر صوفی و دریوزهٔ زر ای رفته زرویت آب درویش و امیر

1 از آتش حرص و آز تا چند نفیر ای آب زروی رفته پندی بپذیر

2 ای خوار چو خاک راه تا چند امیر ای عمر به باد داده میری کم گیر

1 گر بر سر نفس عقل را میر کنم بر گردن او زتوبه زنجیر کنم

2 زنجیر گسل کند چو مرداری دید با این سگ بی ادب چه تدبیر کنم

1 ای خواجه یقین را به گمان می طلبی وز نکتهٔ آن اگر نشان می طلبی

2 با قید طمع صید فراغت مطلب برخیز ازین اگر تو آن می طلبی

1 گر با خردی تو چرخ را بنده مشو در پای طمع خوار و سرافکنده مشو

2 چون آتش تیز باش و چون آب روان چون خاک به هر باد پراکنده مشو

1 خود را به طمع درین بلا افکندی بگسل زطمع تا تو درو پیوندی

2 تا هست طمع بدان که اندر بندی رستی تو چو دندان طمع برکندی

1 ای دل چو نصیب تست سرگردانی از طالع شوم خود چه سرگردانی

2 چون رزق تو این است کز اوّل دادند پس جهد تو هیچ است دلا نادانی