الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای کاش بدانمی که من کیستمی در دایرهٔ وجود بر چیستمی

2 گر پنبهٔ غفلتم نبودی در گوش بر خود به هزار نوحه بگریستمی

1 گر شیر دلی صید هراسان مطلب دشوار شود حاصل آسان مطلب

2 گنجی که دفینه در زمین روم است تو از سر غفلت به خراسان مطلب

1 این جلوه گری به خلق راهی دگر است بنمودن خویش پایگاهی دگر است

2 مقصود تو از گوشه کلاهی دگر است از ره دوری که راه راهی دگر است

1 از کبر مدار هیچ در دل هوسی از کبر به جایی نرسیده است کسی

2 چون زلف بتان شکستگی عادت کن تا صید کنی هزار دل در نفسی

1 ای دل اگرت زنفس معزول کنند میلت سوی مقبلان مقبول کنند

2 هرگه که تو [قدر] قرب حق نشناسی ناچار به باطلیت مشغول کنند

1 می میرم ازو و صورت جان در پیش بر آتشم و روضهٔ رضوان در پیش

2 در عالم عشق طرفه حالی که مراست تشنه جگر و چشمهٔ حیوان در پیش

1 عمر تو بهار تازه را می ماند روزی دو سه بر سر تو گل افشاند

2 تو معذوری از آنک بس مغروری تا باد خزان شاخ تو در جنباند

1 خود را به طمع درین بلا افکندی بگسل زطمع تا تو درو پیوندی

2 تا هست طمع بدان که اندر بندی رستی تو چو دندان طمع برکندی

1 آن را که حرامزادگی عادت و خوست عیب دگران به نزد او سخت نکوست

2 معیوب همه عیب کسان می طلبد از کوزه همان برون تراود که دروست

1 چشم فلک از ظلم تو بگریست مکن آخر به دور روزه عمرت این چیست مکن

2 خالق شودت خصم چو خلق آزاری گر می دانی که خصم تو کیست مکن