الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 عشق آفت نقصان نپذیرد هرگز وین آینه زنگار نگیرد هرگز

2 هرگه که دل از دوست جفایی بیند بیمار شود ولی نمیرد هرگز

1 در دهر کسی نداده از عشق نشان کاین عشق صفایی است به جان گشته نهان

2 گر بنماید جمال معشوق عیان خلق دو جهان جمله شوند کَلّ لسان

1 در عشق تو جان بازم خود سر چه بود چون نیست غم تو سرسری سر چه بود

2 گفتی که به ترک سر توانی گفتن گر زآنک تو سر درآوری سر چه بود

1 نامردم اگر عشق توَم هست هوس یا هرگز گویم تو را که فریادم رس

2 خواهی به وصالم کُش و خواهی به فراق من فارغم از هر دو جهان عشق تو بس

1 هر دل که درو عشق نگاری نبود مرده شمرش که زنده باری نبود

2 هر دل که درو نباشد از عشق اثر در هیچ حسابی و شماری نبود

1 مخلوق زعاشقی نشان چون یابد کز روح سبک شخص گران چون یابد

2 عشق آتش تیز است و تو کاه [و] کبریت کبریت و کَه از آتش امان چون یابد

1 گر تازه کنی مرا زسر تا به قدم موجود شدم زعشق تو من زعدم

2 جانی دارم به عشق تو کرده رقم خواهیش به شادی کش و خواهیش به غم

1 ای عشق نه سودای کسی باشد خوش یا ولولهٔ هم نفسی باشد خوش

2 عشق آن باشد کز تو تو را بستاند گر نه چو تو باشی هوسی باشد خوش

1 زنهار حدیث عشق در گوش مکن با یار دگر دست در آغوش مکن

2 تا بندگی ات به جان و دل بخریدیم ما را تو به خیره خیره در کوش مکن

1 تا کی گویی که راه حق باریکی است دوری تو زکار ورنه ره نزدیکی است

2 شمعی است درون دل که عشقش خوانند تا پر نشود درون دل تاریکی است