الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 در کوی تو هیچ کس ره آسان نبرد جز شیفتهٔ بی سر و سامان نبرد

2 و آن کس که به دام عشق تو پای نهاد تا سر ندهد زدست تو جان نبرد

1 عشق آن نبود که آرزو می زاید وز خط خوش و خال نکو می زاید

2 در حجرهٔ امکان تو زان سوی دو کون شمعی است کی نور عشق ازو می زاید

1 مخلوق زعاشقی نشان چون یابد کز روح سبک شخص گران چون یابد

2 عشق آتش تیز است و تو کاه [و] کبریت کبریت و کَه از آتش امان چون یابد

1 زاول که مرا عشق نگارم بُر بود همسایهٔ من زنالهٔ من نغنود

2 و اکنون کم شد ناله و عشقم افزود آتش که همه گرفت کم گردد دود

1 افسوس که عمر رفت در گفت و شنید وز نور وصال پرتوی نیست پدید

2 از عشق گویی ما را بیش از هوسی و گفت و گویی نرسید

1 کرده است مرا عشق تو زان گونه شکار کز مستی عشق تو نگردم هشیار

2 گر من منم و غم غم عشقت ناچار سر در سر کار تو کنم آخر کار

1 با عشق تو چون فتاده ما را سروکار گو بر سر ما تیر ملامت می بار

2 دست من و دامن تو امشب تا روز امشب من [و] وصل یار و فردا سر[و] دار

1 در عشق تو دل را نبود هیچ فتور از سایهٔ تست چشم جانم پرنور

2 در پای تو میرم به یقین آخر کار در پای تو مرده به که از چشم تو دور

1 ای دل بر یار گر نمی یابی بار پادار وزو تو سر مگردان زنهار

2 کاندر ره عشق چون ثباتت باشد ناچار به مقصود رسی آخر کار

1 عشق تو کزو رمند مردان چون شیر مردی ورزد زجان خود آمده سیر

2 من خود دانم که نیستم مرد تو لیک بیچاره نوازی توَم کرد دلیر