عاشق مطلب اگرچه مشهور بود از اوحدالدین رباعی 73
1. عاشق مطلب اگرچه مشهور بود
تا سر دارد زیار مهجور بود
عشقت به نظارهٔ دلم می آید از اوحدالدین رباعی 74
1. عشقت به نظارهٔ دلم می آید
تا در بندش چگونه می فرساید
آن کس که دلی را به تو آسان بدهد از اوحدالدین رباعی 75
1. آن کس که دلی را به تو آسان بدهد
جان نیز به حق کز بُن دندان بدهد
عشّاق کجا زبوی و رنگ اندیشند از اوحدالدین رباعی 76
1. عشّاق کجا زبوی و رنگ اندیشند
یا از غم هجر و دل تنگ اندیشند
در بیشهٔ عشق شیربازی نبود از اوحدالدین رباعی 77
1. در بیشهٔ عشق شیربازی نبود
انصاف که کار عشق بازی نبود
وه وه که دلم به غم گرفتار افتاد از اوحدالدین رباعی 78
1. وه وه که دلم به غم گرفتار افتاد
در دام ستمگر و جگرخوار افتاد
عشقت صنما به زور و زر برناید از اوحدالدین رباعی 79
1. عشقت صنما به زور و زر برناید
بی درد دل و خون جگر برناید
هر دل که زعشق او امانش نبود از اوحدالدین رباعی 80
1. هر دل که زعشق او امانش نبود
جز بر در شاهد آستانش نبود
در کوی تو هیچ کس ره آسان نبرد از اوحدالدین رباعی 81
1. در کوی تو هیچ کس ره آسان نبرد
جز شیفتهٔ بی سر و سامان نبرد
عشق آن نبود که آرزو می زاید از اوحدالدین رباعی 82
1. عشق آن نبود که آرزو می زاید
وز خط خوش و خال نکو می زاید
مخلوق زعاشقی نشان چون یابد از اوحدالدین رباعی 83
1. مخلوق زعاشقی نشان چون یابد
کز روح سبک شخص گران چون یابد
زاول که مرا عشق نگارم بُر بود از اوحدالدین رباعی 84
1. زاول که مرا عشق نگارم بُر بود
همسایهٔ من زنالهٔ من نغنود