الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 در هیچ دلی عشق تو مأوا نکند کاو را به هزار گونه رسوا نکند

2 صبر است دوای دل دروا شده زآنک جز در دل دروا شده مأوا نکند

1 در عالم عشق کفر ایمان باشد آنجای گناه و توبه یکسان باشد

2 جایی که عبادت می و مستی دانند آنجای نماز و روز عصیان باشد

1 اول ره عشق تو مرا سهل نمود پنداشت رسد به منزل وصل تو زود

2 گامی دو سه رفت راه را دریا دید چون پای درو نهاد موجش بربود

1 در عشق حلالی و حرامی نبود دشمن کامی و دوست کامی نبود

2 عاشق زچه اندیشه کند چون چشمش در بدنامی و نیک نامی نبود

1 در عشق بسی زیر و زبرها باشد مر عاشق را بسی خطرها باشد

2 پادار به هر دردسر از دست مرو کاندر ره عشق دردسرها باشد

1 دل در پی عشق دوست سودا بینید جان طالب وصل است، تمنّا بینید

2 خود را بر خاص و عام رسوا کردم از بهر خدا عاشق رسوا بینید

1 هر سر که به تیغ عشق افکنده شود در مرتبه بر ملایکش خنده شود

2 بویی زمی وصال باید ورنِه عاشق به دم صور کجا زنده شود

1 با عشق هزار قصّه گفتیم و شنید وز وصل به من شیفته بویی برسید

2 وین قصّهٔ غصّهٔ مرا با غم تو تا آخر عمر آخری نیست پدید

1 عشق ارچه بدن را به جنون آراید از عشق همیشه جان و عقل افزاید

2 دیوانگیی که عقل کل عاشق اوست گر عشق کند بندگی او شاید

1 گفتی که چو باد عشق گرد انگیزد از دیدهٔ تو سیل چرا می ریزد

2 در آتش سودای تو می سوزد دل چشم آب بر آن آتش دل می ریزد