الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 آن کس که زباد غم بلرزید منم آن کس که به جز عشق نورزید منم

2 گر هر کس را جوی جهانی ارزد آن را که جهان جوی نیرزید منم

1 در عشق تو دل را نبود هیچ فتور از سایهٔ تست چشم جانم پرنور

2 در پای تو میرم به یقین آخر کار در پای تو مرده به که از چشم تو دور

1 عشق تو همه دینی و دنیاوی ماست در عشق تو گر هیچ نداریم رواست

2 در عشق تو هر گدای سلطان باشد سلطان که ندارد غم عشق تو گداست

1 جز در دل و جان عاشقان جای تو نیست واندر سر و عقل جز تمنّای تو نیست

2 گر سوختم از آتش سودات رواست خامی است که در پختن سودای تو نیست

1 عشق تو زعالم اختیار است مرا وز بادهٔ دیگران خمار است مرا

2 تا جان دارم بندگی ات خواهم کرد با ردّ و قبول تو چه کار است مرا

1 عشّاق کجا زبوی و رنگ اندیشند یا از غم هجر و دل تنگ اندیشند

2 گفتی که شود نام نکو در سر عشق کی دل شدگان زنام و ننگ اندیشند

1 عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

2 اجزای وجود من همه دوست گرفت نامی است زمن بر من و باقی همه اوست

1 داری سر آنک عشق بازی با ما ببُری زهمه خلق و بسازی با ما

2 کار دو جهان در سر کار تو کنیم گر شرط کنی که کژ نبازی با ما

1 بگریختم از عشق تو ای سیمین تن باشد که زغم باز رهم مسکین من

2 عشق آمد وزنیمه رهم باز آورد مانندهٔ خونیان رسن در گردن

1 مردان ره عشق تو جانها دارند در حجرهٔ درد تو نهانها دارند

2 با خرقه و ژنده ای به صد پاره مناز کانجا به جز از خرقه نشانها دارند