الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 چشم همه اشک گشت و چشمم بگریست در عشق تو بی چشم همی باید زیست

2 از من اثری نماند این عشق زچیست چون من همه معشوق شدم عاشق کیست

1 گفتی که چو باد عشق گرد انگیزد از دیدهٔ تو سیل چرا می ریزد

2 در آتش سودای تو می سوزد دل چشم آب بر آن آتش دل می ریزد

1 تا دل زسر درد سری می دارَد تخم هوسی به تازگی می کارَد

2 یکچند زدست عشق در پا افتاد مانا که دگر باره سرش می خارَد

1 مقصود من از جمالت ای جان نظری است این خود نبود چو...............ی است

2 من خود دانم که عشق تو بسته دری است لیکن چه کنم مرا هوسناک سری است

1 کرده است مرا عشق تو زان گونه شکار کز مستی عشق تو نگردم هشیار

2 گر من منم و غم غم عشقت ناچار سر در سر کار تو کنم آخر کار

1 از عشق شود ادیب عاقل مجنون وز عشق شود عافیت از پرده برون

2 زنهار به عشق در ملامت نکنی چون عشق آمد نه صبر ماند نه سکون

1 عاشق مطلب اگرچه مشهور بود تا سر دارد زیار مهجور بود

2 آن سر که تو داری همگی دردسر است آن سر بطلب که درد ازو دور بود

1 ای دیدهٔ من فدای خاک در تو گر فرمایی به دیده آیم بر تو

2 عشقت گوید که تو نداری سرما بی سر بادا هرک ندارد سرِ تو

1 در عشق دلی باید و جانی زنده کان را باید به درد دل سازنده

2 ور زانک تو کنج عافیت می طلبی رو رو که تو عشق را نشایی بنده

1 گر زانک شراب عشق خواهی خوردن سر در سر کار عشق باید کردن

2 تا سر ننهی در ره [او] از گردن در دل مکن از وصال جان پروردن