الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 [چو]ن عشق ولای خود دمیدن گیرد جان از همه آفاق رسیدن گیرد

2 [ج]ایی برسد دیده که در هر نفسی بی زحمت دیده دوست دیدن گیرد

1 در عشق حدیث کفر و ایمان نکند بر در دربند و بام درمان نکند

2 آنجا که شه عشق فرو آرد سر در پای غمش نثار جز جان نکند

1 یا رب که اگر عشق تو افزون گردد این عاقبت کار دلم چون گردد

2 عشق تو چو کیمیاست یک ذرّه ازو بر دل نه که بر کوه نهی خون گردد

1 جز آتش عشق رنگ دل نزداید جز در غم تو عشق طرب نفزاید

2 در عشق تو دل دلیر و ثابت باید یا رب تو دلی بخش که آن را شاید

1 عاشق باید که او مشوش باشد وز دیده و دل در آب و آتش باشد

2 ناخوش باشد زعاشقان معشوقی معشوق که عاشقی کند خوش باشد

1 هر دل که درو عشق نگاری نبود مرده شمرش که زنده باری نبود

2 هر دل که درو نباشد از عشق اثر در هیچ حسابی و شماری نبود

1 تا خاک در عشق مرا مفرش شد دیده تر از آب و دل پر از آتش شد

2 عیش خوش را نهاده بودم بنیاد افسوس که آن عیش خوشم ناخوش شد

1 در عشق تو جان بازم خود سر چه بود چون نیست غم تو سرسری سر چه بود

2 گفتی که به ترک سر توانی گفتن گر زآنک تو سر درآوری سر چه بود

1 تا دل زسر درد سری می دارَد تخم هوسی به تازگی می کارَد

2 یکچند زدست عشق در پا افتاد مانا که دگر باره سرش می خارَد

1 تا در طلب مات همی گام بود هر دم که برون مازنی دام بود

2 آن دل که درو عشق دلارام بود گر زندگی از جان طلبد خام بود