الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 هر دل که زعشق او امانش نبود جز بر در شاهد آستانش نبود

2 فی الجمله سماعی که درو شاهد نیست مانند بتی بود که جانش نبود

1 ای دل هوس عشق تو را تنها نیست کس نیست که در سرش ازین سودا نیست

2 صفرا مکن ارچه دلبرت اینجا نیست کاینجا که تُوی جایگه صفرا نیست

1 از هجر تو زان رنج ستم نیست مرا کز دولت عشق هیچ کم نیست مرا

2 با وصل تو هم سخت نمی گیرم از آنک از عشق تو پروای تو هم نیست مرا

1 در عشق تو دل را نظری افتاده است وز هجر تو جان را شرری افتاده است

2 عشق تو که تاج سر سلطانان است در دست چو مادر پدری افتاده است

1 عشق تو کزو رمند مردان چون شیر مردی ورزد زجان خود آمده سیر

2 من خود دانم که نیستم مرد تو لیک بیچاره نوازی توَم کرد دلیر

1 کردم نظری به سوی او دزدیده نادیده ستد جان و دلم را دیده

2 مسکین باشد کسی که بیند رویش وانگه نشود زعشق او شوریده

1 عشق است زهرچه آن نشاید مانع گر عشق نبودی ننمودی صانع

2 دانی که حروف عشق را معنی چیست عین عابد و شین شاکر و قافش قانع

1 در عالم عشق صادقی باید کرد با هر چه رسد موافقی باید کرد

2 در عشق سراسر قدم پیران زد سر در سر کار عاشقی باید کرد

1 در عشق تو هستی جهان حاصل ماست اشکال جهان زقصّهٔ مشکل ماست

2 هردم که یقین............................ بی شک که د.......................است

1 ای دل عَلَم عشق برافراز و مترس وز سر کُلَه کبر برانداز و مترس

2 گوری همه دشمنان بی معنی را با ما همه همچو خویش در ساز و مترس