الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ما شربت عشقت نه به بازی خوردیم سودای تو را نه از هوس پروردیم

2 خود را هدف تیر ملامت کردیم گر بر گردیم ازین سخن نامردیم

1 بی کامی به زکامرانی بی عشق خود هیچ بود حال جوانی بی عشق

2 در عشق بمردن به یقین می دانم خوش تر باشد که زندگانی بی عشق

1 عشق آن صفتی نیست که بتوان گفتن واین دُر به هر الماس نشاید سفتن

2 سوداست کی می بریم والله که عشق بکر آمد و هم بکر بخواهد رفتن

1 عشق تو زخاص و عام پنهان چه کنم دردی که زحد گذشت درمان چه کنم

2 خواهم که دلم به دیگری میل کند من خواهم و دل نخواهد ای جان چه کنم

1 عشقت که زجمله خلق هستی بربود هشیاری ما به بوی مستی بربود

2 من بودم و نیم دل به صد خون جگر وآن نیز غمت به چربدستی بربود

1 تا بر سر کوی عشق شد منزل ما فریاد برآمد از نهاد دل ما

2 در جستن خاک عشق از بس که شدیم خون شد دل ما و حل نشد مشکل ما

1 نام تو برم کار مرا ساز آید یاد تو کنم عمر شده باز آید

2 هرگه که حدیث عشق گویم با خود با من در و دیوار به آواز آید

1 در عشق تو من پای زسر نشناسم روز از شب و حنظل ز شکر نشناسم

2 شکر از شادی شکایت از غم چه کنم چون راحت و خیر و خیر و شر نشناسم

1 تا بر لگن عشق سواریم چو شمع نقش همه کس فرا پذیریم چو شمع

2 عشّاق قلندریم و شرط است که ما آن شب که نسوزیم بمیریم چو شمع

1 هر چند که عشق سخت نیکوکار است این است خلل که طبع بدکردار است

2 گر شهوت را تو عشق خوانی غلطی از شهوت تا به عشق ره بسیار است