الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 عشّاق دمی زقید هجران نرهند تا کام به زیر گام خود در ننهند

2 گر عاشق مایی زسر خود برخیز کانجا به گزاف جه به کس می ندهند

1 عشق آمد و صد گونه پریشانی کرد در چهرهٔ دل هزار ویرانی کرد

2 ای دل چو رسید غم کجا دانی شد وی جان چو ضرورت است چه توانی کرد

1 از دل خبری دیدهٔ غمّاز آورد واندوه زساز رفته ام باز آورد

2 نادیده دلم زفتنه ها ایمن بود عشق آمد و باز فتنه ها باز آورد

1 در عشق مرا زجان و تن نامی ماند شد بسته زفان و زان سخن نامی ماند

2 دی من بودم که نام او می بردم اکنون همه او شدم زمن نامی ماند

1 عشّاق به جان و دل غمت درگیرند آن روز مباد کز تو دل برگیرند

2 گویند که زندگی بود از پس مرگ آن زندگی آن است که پیشت میرند

1 در عشق سری و سرفرازی نخرند خودبینی و کبر و بی نیازی نخرند

2 سرمایهٔ عشق عجز و بیچارگی است کانجا جَلدی و چاره سازی نخرند

1 مردان ره عشق تو جانها دارند در حجرهٔ درد تو نهانها دارند

2 با خرقه و ژنده ای به صد پاره مناز کانجا به جز از خرقه نشانها دارند

1 از عشق تو بوی مختصر نتوان برد جز درد دل و سوز جگر نتوان برد

2 بی عشق تو هرک می برد عمر به سر ضایع تر از آن عمر به سر نتوان برد

1 عشق تو که هرگزم ملولم نکند در سینهٔ بحر تو نزولم نکند

2 گفتی که به طعنه رو دری دیگر کوب با داغ تو هیچ کس قبولم نکند

1 عشقت که زجمله خلق هستی بربود هشیاری ما به بوی مستی بربود

2 من بودم و نیم دل به صد خون جگر وآن نیز غمت به چربدستی بربود