الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 یارم به سفر چو راه رفتن بگزید نرگس دیدم ازو روان مروارید

2 بیچاره دلم در پی او می نگرید می گفت که الوداع و خون می بارید

1 داماد خیال را نثاری نرسد ناخورده شراب را خماری نرسد

2 آن کس که غریق بحر هجران تو نیست هرگز به لبی یا به کناری نرسد

1 دارم سر آنک با سرِ رشته شوم با شاهد چون آب و گل آغشته شوم

2 چون مرد نیم زنده نخواهم ماندن آن به که به پای شاهدان کشته شوم

1 بر من سپه هجر تو پیروز مباد جز سوز تو در دلم دگر سوز مباد

2 آن شب که مرا با تو وصالی باشد تا صبح قیامت ندمد روز مباد

1 یار ارچه زمن هیچ نمی آرد یاد هست این دلم از یاد غمش دایم شاد

2 نیشی کز هجر بر دل ریشم زد صد چشمهٔ خون زچشم من بیش گشاد

1 مردار چه به کار خویش سرگردان است هم چارهٔ او ازو بود گردانست

2 نامرد بود که او نسازد با کس آن کس که بساخت با همه مرد آن است

1 هرگز نرود مهر تو پاک از دل من گر نیز شود زیر زمین منزل من

2 صد سال برآید و بپوسد تن من هم بوی وصال تو دمد از گل من

1 با من بت من هیچ نکو عهد نشد زو حاجت من روا به صد جهد نشد

2 از تلخ سخنهاش عجب می دارم کان بر لب او گذشت چون شهد نشد

1 عشق است که کوه را به پستی آرد وز کعبه به سوی بت پرستی آرد

2 بی درد هزار داغ بر سینه نهد بی باده هزار سر به مستی آرد

1 خه خه به چه گشته ای چنین دشمن دوست وه وه به کدام مذهب این شیوه نکوست

2 رَو رَو که شکایت تو ناگفته به است بس بس که حکایت تو ناکرده نکوست