چون آتش و آب بردباری نکنی از اوحدالدین رباعی 265
1. چون آتش و آب بردباری نکنی
کم زانک چو باد خاکساری نکنی
چندت گویم گر سر مردم داری از اوحدالدین رباعی 266
1. چندت گویم گر سر مردم داری
می باش دلا گر سر مردم داری
هرگه که تو با فرشته بین بنشینی از اوحدالدین رباعی 267
1. هرگه که تو با فرشته بین بنشینی
چون او باشی گر آشنای دینی
آن کس که برای فقر بربست کمر از اوحدالدین رباعی 268
1. آن کس که برای فقر بربست کمر
در خویش بیاسود چو در آب شکر
دوش این چشمم که دُرّ مکنون می ریخت از اوحدالدین رباعی 269
1. دوش این چشمم که دُرّ مکنون می ریخت
تا صبحدمی از رگ جان خون می ریخت
هر کاو رقمی زعقل بر دل بنگاشت از اوحدالدین رباعی 270
1. هر کاو رقمی زعقل بر دل بنگاشت
یک لحظه زعمر خویش ضایع نگذاشت
مقصود ز روزگار این یک نفس است از اوحدالدین رباعی 271
1. مقصود ز روزگار این یک نفس است
جویندهٔ این حدیث بسیار کس است
ای همنفسان فعل اجل می دانید از اوحدالدین رباعی 272
1. ای همنفسان فعل اجل می دانید
روزی دو سه داد خود زخود بستانید
گفتم که مگر تخم هوس کاشتنی است از اوحدالدین رباعی 273
1. گفتم که مگر تخم هوس کاشتنی است
معلومم شد که جمله بگذاشتنی است
آن یار که منزلگه او قلب آمد از اوحدالدین رباعی 274
1. آن یار که منزلگه او قلب آمد
مردانه بدیدمش که در قلب آمد
عنبر که نه آن تست لادن به ازوست از اوحدالدین رباعی 275
1. عنبر که نه آن تست لادن به ازوست
زان زر که تو را نباشد آهن به ازوست
دردا که زعمر مایهٔ سود نماند از اوحدالدین رباعی 276
1. دردا که زعمر مایهٔ سود نماند
یک دوست کزو دلی بیاسود نماند