چون آتش و آب بردباری از اوحدالدین کرمانی رباعی 265
1. چون آتش و آب بردباری نکنی
کم زانک چو باد خاکساری نکنی
چندت گویم گر سر از اوحدالدین کرمانی رباعی 266
1. چندت گویم گر سر مردم داری
می باش دلا گر سر مردم داری
هرگه که تو با فرشته از اوحدالدین کرمانی رباعی 267
1. هرگه که تو با فرشته بین بنشینی
چون او باشی گر آشنای دینی
آن کس که برای فقر از اوحدالدین کرمانی رباعی 268
1. آن کس که برای فقر بربست کمر
در خویش بیاسود چو در آب شکر
دوش این چشمم که از اوحدالدین کرمانی رباعی 269
1. دوش این چشمم که دُرّ مکنون می ریخت
تا صبحدمی از رگ جان خون می ریخت
هر کاو رقمی زعقل از اوحدالدین کرمانی رباعی 270
1. هر کاو رقمی زعقل بر دل بنگاشت
یک لحظه زعمر خویش ضایع نگذاشت
مقصود ز روزگار از اوحدالدین کرمانی رباعی 271
1. مقصود ز روزگار این یک نفس است
جویندهٔ این حدیث بسیار کس است
ای همنفسان فعل از اوحدالدین کرمانی رباعی 272
1. ای همنفسان فعل اجل می دانید
روزی دو سه داد خود زخود بستانید
گفتم که مگر تخم از اوحدالدین کرمانی رباعی 273
1. گفتم که مگر تخم هوس کاشتنی است
معلومم شد که جمله بگذاشتنی است
آن یار که منزلگه از اوحدالدین کرمانی رباعی 274
1. آن یار که منزلگه او قلب آمد
مردانه بدیدمش که در قلب آمد
عنبر که نه آن تست از اوحدالدین کرمانی رباعی 275
1. عنبر که نه آن تست لادن به ازوست
زان زر که تو را نباشد آهن به ازوست
دردا که زعمر مایهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 276
1. دردا که زعمر مایهٔ سود نماند
یک دوست کزو دلی بیاسود نماند