الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای عشق تو داده خواب مستانه به عقل شادم به تو چون مردم فرزانه به عقل

2 هر لحظه به دیدار تو محتاج ترم چون مرده به زندگی و دیوانه به عقل

1 کو عقل که بندی زهوس بگشاید یا صبر که هنگام بلا برناید

2 یا راهبری که راهکی بنماید یا همراهی که همدمی را شاید

1 در شهر ظریف و خوب روی ارچه بسی است خوبی چو به معنی نبود شاهد نیست

2 تا ظن نبری که هست شاهد صورت صورت همه زحمت است و شاهد معنی است

1 پیش رخ و زلف تو چه مشک و چه قمر پیش لب لعل تو چه شهد و چه شکر

2 خاصَه که دمید بر لب چشمهٔ نوش از سبزه نباتی زشکر شیرین تر

1 دست من و دامن تو امشب زنهار از دامن صبح امشبی دست بدار

2 خون من و گردن تو امشب تا روز در گردن صبح امشبی دست مدار

1 دانی چه کنی زروی بردار نقاب تا رنگ رخت به ماه گوید که متاب

2 گر رنگ رخت برافکند سایه بر آب ماهی همه آب گردد و آب گُلاب

1 ای من زتو در هر دهنی، نیک است این افسانهٔ هر مرد و زنی، نیک است این

2 من هیچ نگویم تو خود انصاف بده بر چون تویی عاشق چو منی، نیک است این

1 در عشق نگر که قصد هستی نکنی ناخورده می وصل تو مستی نکنی

2 گیرم که به ترک سر ندانی کردن آخر کم از آنک تن پرستی نکنی

1 جانم چو به چشم دل درو معنی دید صورت دیدم ولیک دل معنی دید

2 دانی که چرا می نگرم در صورت جز در صورت نمی توان معنی دید

1 عنبر که نه آن تست لادن به ازوست زان زر که تو را نباشد آهن به ازوست

2 دشمن که هنر دید به از پنجه دوست وآن دوست که عیب جوست دشمن به ازوست