الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 دوش این چشمم که دُرّ مکنون می ریخت تا صبحدمی از رگ جان خون می ریخت

2 دُرّی که به سالها به جمع آمده بود دامن دامن زدیده بیرون می ریخت

1 از خرمن خال تو ختن دانه گکی است وز عشق تو عقل عقل دیوانه گکی است

2 شمع فلکی که آفتابش نام است پیش رخ چون نور تو پروانه گکی است

1 شمع ارچه زآتش همه تن پر نور است پیوسته به رنگ عاشق مهجور است

2 مانندهٔ فرهاد به غم می سوزد مسکین مگر از صحبت شیرین دور است

1 تا هست دلم بر غم تو دست آموز دیده همه گریه گشت و جانم همه سوز

2 بس زود بزد دست اجل در پایش عمری که چنین به سر شود روز به روز

1 چون گوی دلم نزد تو دلجوی افتاد در چاه زنخدان تو بدخوی افتاد

2 آن نیست عجب که گوی در چاه افتد این است عجب که چاه در گوی افتاد

1 گل گفت چو رخت ما به صحرا فکنند وز رنگ وجود بوی بر ما فکنند

2 وانگه چو منی دیر به دست آمده را در شرط کرم هست که در پا فکنند

1 هنگام وداع آمد آن سرو بلند گریان گریان که آخر این هجران چند

2 او از سخنان خوش مرا دل می برد دل در تن از آرزوی او جان می کند

1 خطّت که به حجّت کندش عقل هوس حاشا که مزوّر بود آن خط بر کس

2 این تزکیه ای است عارضت را کامروز تو شاهد عدلی و به خط حاکم و بس

1 تا پای زخویشتن فراتر ننهی بر سر زکمال عشق افسر ننهی

2 دست تو به دامن وصالش نرسد تا در ره عشق پای بر سر ننهی

1 آن شاهد معنوی که جانم تن اوست جان در تن من زصورت روشن اوست

2 این روی نکو که شاهدش می خوانند آن شاهد نیست لیک این مسکن اوست