از هر عاشق وصف دلالی شنوم از اوحدالدین رباعی 205
1. از هر عاشق وصف دلالی شنوم
وز حالت او حدیث حالی شنوم
پیش سخن و مذهب و کیشت میرم از اوحدالدین رباعی 206
1. پیش سخن و مذهب و کیشت میرم
پیش لب و چشم نوش و نیشت میرم
پیش از تو دل از جان و جهان برگیرم از اوحدالدین رباعی 207
1. پیش از تو دل از جان و جهان برگیرم
بعد از تو جهان را به جوی نپذیرم
گر من به مثل چو خضر جاوید زیَم از اوحدالدین رباعی 208
1. گر من به مثل چو خضر جاوید زیَم
در حسرت آن روی چو خورشید زیَم
گه بوی خوشت زپیرهن می شنوم از اوحدالدین رباعی 209
1. گه بوی خوشت زپیرهن می شنوم
گه شرح غمت ز مرد و زن می شنوم
می آیم وز شوق چنان می افتم از اوحدالدین رباعی 210
1. می آیم وز شوق چنان می افتم
کاندر یک پا بر سر جان می افتم
باد تو به هر صبوح مفتوح من است از اوحدالدین رباعی 211
1. باد تو به هر صبوح مفتوح من است
در هر خوابی خیال تو روح من است
چشمی دارم همه پر از صورت دوست از اوحدالدین رباعی 212
1. چشمی دارم همه پر از صورت دوست
با دیده مرا خوش است چون دوست دروست
جانم چو به چشم دل درو معنی دید از اوحدالدین رباعی 213
1. جانم چو به چشم دل درو معنی دید
صورت دیدم ولیک دل معنی دید
در شهر ظریف و خوب روی ارچه بسی است از اوحدالدین رباعی 214
1. در شهر ظریف و خوب روی ارچه بسی است
خوبی چو به معنی نبود شاهد نیست
یاری دارم که جسم و جان صورت اوست از اوحدالدین رباعی 215
1. یاری دارم که جسم و جان صورت اوست
چه جان و چه دل جمله جهان صورت اوست
از صورت اگر چه طبع سرکش نشود از اوحدالدین رباعی 216
1. از صورت اگر چه طبع سرکش نشود
آن خود نبود که دل مشوّش نشود