الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 آن کس که برای فقر بربست کمر در خویش بیاسود چو در آب شکر

2 کس را چه بود ز درد آن مرد خبر هم درد دگر باشد و هم کاسه دگر

1 گفتم که زرخ پردهٔ عزّت بردار بسیار کس اند منتظر آن دیدار

2 نیکو سخنی بگفت آن زیبا یار دیدار قدیم است برو دیده بیار

1 گر من به مثل چو خضر جاوید زیَم در حسرت آن روی چو خورشید زیَم

2 گر وعدهٔ وصل تو نباشد پس من پیش تو بمیرم به چه اومید زیَم

1 من دل زتو برنمی کنم فارغ باش در پای تو سر می فکنم فارغ باش

2 تا در تنم از جان رمقی خواهد بود من بی تو یکی دم نزنم فارغ باش

1 هنگام گل آمد به تماشا نرویم؟ یاران همه رفتند چرا ما نرویم؟

2 گل ارچه خوش است بی نگارم خوش نیست بی او نتوان رفت بیا تا نرویم

1 زان می نگرم به چشم سر در صورت کز عالم معنی است اثر در صورت

2 این عالم صورت است و ما در صوریم معنی نتوان دید مگر در صورت

1 مادام که جویی تو حقیقت زمجاز بر خود در هر درد سری کردی باز

2 خواهی که بود کار تو پیوسته به ساز با هرک بود، به هرچه باشد می ساز

1 هرگه که تو با فرشته بین بنشینی چون او باشی گر آشنای دینی

2 گیرم که فرشته را نبینی آخر آن کس که فرشته بیند او را بینی

1 سرمایهٔ عمر عاقلان یک نفس است پس همنفسی جو که جهان یک نفس است

2 با همنفسی گر نفسی دست دهد مجموع حساب عمر آن یک نفس است

1 گر ماه شوی به جز محاقی نبود ور زهره شوی جز احتراقی نبود

2 این صحبتها که در جهان می بینی چون در نگری به جز فراقی نبود