الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 مقصود ز روزگار این یک نفس است جویندهٔ این حدیث بسیار کس است

2 تذکیر مذکّران بی حاصل را در خانه اگر کس است یک حرف بس است

1 العمر مضی وفاتنی المطلوبُ لَا القلبُ اطاعنی و لا المحبوبُ

2 دمعی و دمی کلاهما مسلوبُ یا یوسُف صل فانّنی یعقوبُ

1 هر بد که توان کاشت تو آن کاشته ای آزرم به هیچ روی نگذاشته ای

2 با این همه هم منم که دارم سر صلح هر چند که جای صلح نگذاشته ای

1 اندر ره عشق اگر تو هستی غازی با خون و رگ و پوست چه می پردازی

2 در شاهد شاهدی دگر پنهان است با آن شاهد خوش است شاهد بازی

1 ای همنفسان فعل اجل می دانید روزی دو سه داد خود زخود بستانید

2 خیزید و نشینید که تا روزی چند خواهید به هم نشستن و نتوانید

1 دردا که زعمر مایهٔ سود نماند یک دوست کزو دلی بیاسود نماند

2 در کیسهٔ ایّام بجُستیم بسی یا نقد وفا نبود یا بود نماند

1 یاری که به وقت کار در کار آید وی را چو طلب کنی دل افگار آید

2 این یار که بار تو کشد کم یابی گر بار کشی جمله جهان یار آید

1 یاری دارم که جسم و جان صورت اوست چه جان و چه دل جمله جهان صورت اوست

2 هر معنی خوب صورت پاکیزه کاندر نظر تو آید آن صورت اوست

1 عاشق باید که عشق را بنده شود ورنه به هوس رود پراکنده شود

2 عیسی منم و معجز من این نفس است هر کس که ببیند این نفس زنده شود

1 عاشق شوی و از دل و جان اندیشی دُردی کشی و زپاسبان اندیشی

2 دعوی محبّت کنی و لاف زنی وانگه ز زبان این و آن اندیشی