از قند و طبرزد ار فرو بارد آب از اوحدالدین رباعی 181
1. از قند و طبرزد ار فرو بارد آب
بی چاشنی لبت کجا دارد آب
ای پیش لبت مه چو قصب در مهتاب از اوحدالدین رباعی 182
1. ای پیش لبت مه چو قصب در مهتاب
وز روی چو آفتابت اندر همه تاب
هم از رخ تست اگر به مه در نمکی است از اوحدالدین رباعی 183
1. هم از رخ تست اگر به مه در نمکی است
مه را چه محل که روی تو خود فلکی است
چندانک در آن لعل بدخشان نمکی است از اوحدالدین رباعی 184
1. چندانک در آن لعل بدخشان نمکی است
ظن می نبرد کسی که در کان نمکی است
از خرمن خال تو ختن دانه گکی است از اوحدالدین رباعی 185
1. از خرمن خال تو ختن دانه گکی است
وز عشق تو عقل عقل دیوانه گکی است
تا لعل لب تو روی خوبی آراست از اوحدالدین رباعی 186
1. تا لعل لب تو روی خوبی آراست
با قد تو سرو از سر دعوی برخاست
گفتند جماعتی زبس نادانی از اوحدالدین رباعی 187
1. گفتند جماعتی زبس نادانی
با ماه که رخسارهٔ او را مانی
جانا به جهان گل بدیع آوردی از اوحدالدین رباعی 188
1. جانا به جهان گل بدیع آوردی
وندر مَه دی فصل ربیع آوردی
آن را که غم آن بت خوشرو باشد از اوحدالدین رباعی 189
1. آن را که غم آن بت خوشرو باشد
کی طالب رنگ گل خوشبو باشد
حُسنی که گواه حسن معبود بود از اوحدالدین رباعی 190
1. حُسنی که گواه حسن معبود بود
چون حسن بتم زلطف موجود بود
پیش رخ و زلف تو چه مشک و چه قمر از اوحدالدین رباعی 191
1. پیش رخ و زلف تو چه مشک و چه قمر
پیش لب لعل تو چه شهد و چه شکر
زلفی است چو عنبرتر و مشک تتار از اوحدالدین رباعی 192
1. زلفی است چو عنبرتر و مشک تتار
رویی است چو صدهزار خروار نگار