الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای دل تو بدین مفلسی و رسوایی انصاف بده که عشق را کی شایی

2 عشق آتش تیز است و تو را آبی نَه خاکت بر سر که باد می پیمایی

1 بر باد اگر تو عشق شهوت دانی خاکت بر سر که سخت سرگردانی

2 عشق آب حیات هر دو عالم باشد تو آتش شهوتش چرا می خوانی

1 تا تو به هوس می روی و می آیی البته مپندار که او را شایی

2 پابرجا باش و سر مگردان از عشق کآنجا نخرند عاشق هر جایی

1 ای دل چو تو از دامن حُسن آویزی باید که زهیچ زحمتی نگریزی

2 شرط است که چون تو پای در عشق نهی اول گامی زکام خود برخیزی

1 عشق تو فزون است زبینایی من راز تو برون است زدانایی من

2 در عشق تو انتهاست تنهایی من در دست تو عاجز است توانایی من

1 تا پای زخویشتن فراتر ننهی بر سر زکمال عشق افسر ننهی

2 دست تو به دامن وصالش نرسد تا در ره عشق پای بر سر ننهی

1 از عشق تو هر [ر]وز دل افگارترم تا شاد تویی من زتو غمخوارترم

2 هرچند که تشنگان تو را بسیارند داند همه کس کز همه کس زارترم

1 اندر ره عشق اگر تو هستی غازی با خون و رگ و پوست چه می پردازی

2 در شاهد شاهدی دگر پنهان است با آن شاهد خوش است شاهد بازی

1 با عشق اگرت رای بود همرازی باید که دل از مراد وا پردازی

2 هر چیز که بر مراد طبع تو بود خواهیش نماز گیر و خواهش بازی

1 عشق آن نبود که نیک دانی خود را یا در یک دل مقام سازی صد را

2 عشق آن باشد که از خود آگه گردی وانگه تو فدای یار سازی خود را