الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای دل تو به عشق در نبینی بنشین چندت گویم نه مرد اینی بنشین

2 اول زوجود خویش برخیز ای دل پس با غم عشق اگر نشینی بنشین

1 در معرکهٔ عشق چنان خصم افکن شیران همه روبهند و مردان همه زن

2 ای دل به چنین غمخور در دادی تن رو جان می کن همیشه و تن می زن

1 زنهار حدیث عشق در گوش مکن با یار دگر دست در آغوش مکن

2 تا بندگی ات به جان و دل بخریدیم ما را تو به خیره خیره در کوش مکن

1 عشق آن صفتی نیست که بتوان گفتن واین دُر به هر الماس نشاید سفتن

2 سوداست کی می بریم والله که عشق بکر آمد و هم بکر بخواهد رفتن

1 گر زانک شراب عشق خواهی خوردن سر در سر کار عشق باید کردن

2 تا سر ننهی در ره [او] از گردن در دل مکن از وصال جان پروردن

1 هرچه آن نبود راست نباید گفتن تا راست حدیث خود بباید گفتن

2 هرچند که عشق میل باشد لیکن هر میلی را عشق نشاید گفتن

1 در دهر کسی نداده از عشق نشان کاین عشق صفایی است به جان گشته نهان

2 گر بنماید جمال معشوق عیان خلق دو جهان جمله شوند کَلّ لسان

1 ای عشق تو مایهٔ جنون دل من حسن رخ تو ریخته خون دل من

2 من دانم و دل که در وصالت چونم کس را چه خبر زاندرون دل من

1 بگریختم از عشق تو ای سیمین تن باشد که زغم باز رهم مسکین من

2 عشق آمد وزنیمه رهم باز آورد مانندهٔ خونیان رسن در گردن

1 ای دل اگرت هنوز می باید ازو باید که کشید هرچه می زاید ازو

2 عاشق شده ای وفا طلب می داری دیوانَه ندانی که وفا ناید ازو