الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای دل تو بدین مفلسی و رسوایی انصاف بده که عشق را کی شایی

2 عشق آتش تیز است و تو را آبی نَه خاکت بر سر که باد می پیمایی

1 گر عاشقی ای سرزدهٔ عشوه پرست از عربده ها کو که کند عاشق مست

2 بر سر چه زنی دست اگرت دردی نیست سر بر کف نه چه سرزنی بر کف دست

1 این شیوهٔ عشق هر خسی را نبود وین واقعه هر بلهوسی را نبود

2 منکر چه شوی به حالت زنده دلان نه هرچ تو را نیست کسی را نبود

1 گر بر سر آنی که روی راه صواب این راه دروغ نیست خود را دریاب

2 تا درخور و خوابی تو دم از عشق مزن در عشق نه خور گنجد البته نه خواب

1 چون می گذرد زودی و دیری در عشق آن به که تو کم کنی دلیری در عشق

2 گر عاشق صادقی قدم برجا دار غبنی است عظیم زود سیری در عشق

1 من مستم و نامت به زبان می گویم معذورم اگر من هذیان می گویم

2 دانم نرسم به گفت در وصل تو لیک با عشق توَم خوش است از آن می گویم

1 اول ره عشق تو مرا سهل نمود پنداشت رسد به منزل وصل تو زود

2 گامی دو سه رفت راه را دریا دید چون پای درو نهاد موجش بربود

1 در عشق توَم ذخیره ناکامی و بس پایان غم تو بی سرانجامی و بس

2 گفتی که زعشق ما چه حاصل داری آوازه و گفت و گو و ناکامی و بس

1 در صحرا شو که عشق در صحرا به ناپیدا شو که مرد ناپیدا به

2 در بوتهٔ نیستی رو و پاک بسوز عاشق کروکور و لنگ و نابینا به

1 گفتم که ره عشق مگر می دانم سرگردانم همین قدر می دانم

2 از غایت سرگشتگی اندر ره تو من کافرم از پای زسر می دانم