الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای خوش پسران که عقل مدهوش شماست دل چاکر آن عارض گل پوش شماست

2 زر را چه محل که سر فدا باید کرد آن را که سر سیم بناگوش شماست

1 ای دل چو غم عشق برای من و تُست سر بر خط او نه که سزای من و تُست

2 تو چاشنی درد نداری ورنه یک دم غم یار خون بهای من و تُست

1 عشق تو همه دینی و دنیاوی ماست در عشق تو گر هیچ نداریم رواست

2 در عشق تو هر گدای سلطان باشد سلطان که ندارد غم عشق تو گداست

1 هر چند که عشق سخت نیکوکار است این است خلل که طبع بدکردار است

2 گر شهوت را تو عشق خوانی غلطی از شهوت تا به عشق ره بسیار است

1 عشق تو مقیم دل شوریدهٔ ماست شکل خوش تو مجاور دیدهٔ ماست

2 سودات به هر بهای ارزندهٔ ماست هرچ از تو به ما رسد پسندیدهٔ ماست

1 پا بر سر نه که عشقبازی این است چاره بگذار چاره سازی این است

2 شهوت بازی کار خر و گاو بود خود را در باز عشقبازی این است

1 هر دل که در او نور محبّت بسرشت خواه اهل سجاده گیر و خواه اهل کنشت

2 در دفتر عشق هر که را نام نبشت آزاد زدوزخ است و فارغ زبهشت

1 در عشق تو دل را نظری افتاده است وز هجر تو جان را شرری افتاده است

2 عشق تو که تاج سر سلطانان است در دست چو مادر پدری افتاده است

1 سودای تو آشنای دیرینهٔ ماست دیر است که عوعو تو در سینهٔ ماست

2 چندانک همی بنگرم از سال به سال عشق تو همان اَحمَد پارینهٔ ماست

1 در عشق تو هستی جهان حاصل ماست اشکال جهان زقصّهٔ مشکل ماست

2 هردم که یقین............................ بی شک که د.......................است