الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 آن کس که به سالوس و هوس مغرور است از حضرت عشق بی گمان مهجور است

2 مسکین عاشق که صبر از وی دور است بیچاره به هر چه می کند معذور است

1 عشق آن نبود که آرزو می زاید وز خط خوش و خال نکو می زاید

2 در حجرهٔ امکان تو زان سوی دو کون شمعی است کی نور عشق ازو می زاید

1 سودای تو آشنای دیرینهٔ ماست دیر است که عوعو تو در سینهٔ ماست

2 چندانک همی بنگرم از سال به سال عشق تو همان اَحمَد پارینهٔ ماست

1 ای دل تو به عشق در نبینی بنشین چندت گویم نه مرد اینی بنشین

2 اول زوجود خویش برخیز ای دل پس با غم عشق اگر نشینی بنشین

1 هرچه آن نبود راست نباید گفتن تا راست حدیث خود بباید گفتن

2 هرچند که عشق میل باشد لیکن هر میلی را عشق نشاید گفتن

1 در هیچ دلی عشق تو مأوا نکند کاو را به هزار گونه رسوا نکند

2 صبر است دوای دل دروا شده زآنک جز در دل دروا شده مأوا نکند

1 عشق است که جمله زینت مردمی است محروم شدن زعشق نامحرمی است

2 هر کاو نچشیده است دلش لذت عشق خر باشد اگرچه صورتش آدمی است

1 زاول که مرا عشق نگارم بُر بود همسایهٔ من زنالهٔ من نغنود

2 و اکنون کم شد ناله و عشقم افزود آتش که همه گرفت کم گردد دود

1 گر در ره عشق او نباشی سرباز زنهار مکن حدیث عشقش آغاز

2 گر روشنیی می طلبی همچون شمع پروانه صفت تو خویشتن را درباز

1 عشق تو مقیم دل شوریدهٔ ماست شکل خوش تو مجاور دیدهٔ ماست

2 سودات به هر بهای ارزندهٔ ماست هرچ از تو به ما رسد پسندیدهٔ ماست