الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 در دایرهٔ وجود بی سهو و سقط دلها همه دور نیست چون نقطه زخط

2 در مرکز عهد اوّل از خطّ ازل جانها همه دایره است و عشق تو نقط

1 تا بر لگن عشق سواریم چو شمع نقش همه کس فرا پذیریم چو شمع

2 عشّاق قلندریم و شرط است که ما آن شب که نسوزیم بمیریم چو شمع

1 عشق است زهرچه آن نشاید مانع گر عشق نبودی ننمودی صانع

2 دانی که حروف عشق را معنی چیست عین عابد و شین شاکر و قافش قانع

1 بی کامی به زکامرانی بی عشق خود هیچ بود حال جوانی بی عشق

2 در عشق بمردن به یقین می دانم خوش تر باشد که زندگانی بی عشق

1 چون می گذرد زودی و دیری در عشق آن به که تو کم کنی دلیری در عشق

2 گر عاشق صادقی قدم برجا دار غبنی است عظیم زود سیری در عشق

1 زان می طلبی تو کامرانی در عشق کز شهوت و طبع برگمانی در عشق

2 تو عشق و هوس هر دو یکی می دانی تر دامن و خشک مغز از آنی در عشق

1 بی روی تو رای استقامت نکنم در جستن وصل تو اقامت نکنم

2 کس را به هوای تو ملامت نکنم وز عشق تو توبه تا قیامت نکنم

1 من مستم و نامت به زبان می گویم معذورم اگر من هذیان می گویم

2 دانم نرسم به گفت در وصل تو لیک با عشق توَم خوش است از آن می گویم

1 گفتم که ره عشق مگر می دانم سرگردانم همین قدر می دانم

2 از غایت سرگشتگی اندر ره تو من کافرم از پای زسر می دانم

1 از عشق تو جان را زجسد نشناسم با مهر تو نیک را زبد نشناسم

2 مستغرق حسن تو چنانم کامروز خود را زتو و تو را زخود نشناسم