الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 گر عالم را زبهر تو آرایند مگر ای که عاقلان بدو نگرایند

2 بسیار چو تو روند و بسیار آیند بر بای نصیب خویش کت بربایند

1 گر نفس شود تمام مقهور از تو عقلت گوید که چشم بد دور از تو

2 ور نجم هداش بر تو باشد باشی آن بدر که خورشید برد نور از تو

1 بوی دم مقبلان چو گل خوش باشد بدبخت چو خار تیز و سرکش باشد

2 از صحبت گل خار زآتش برهد وز صحبت خار گل در آتش باشد

1 اندیشهٔ مرگت زچه بگداخت جگر طبّ تو مزاج مرگ نشناخت مگر

2 انگار که نطفه ای نینداخت پدر پندار که گلخنی نپرداخت قدَر

1 در بندگی ات دیو و پری صف زده گیر وندر دل تو هر آنچ رفت آمده گیر

2 چون کار تو بگذشتن و بگذاشتن است کیخسرو عالم شده گیر و سده گیر

1 زین گونه که در نهاد زیر و زبری است اومید بهی نیست که بیم بتری است

2 دلتنگ به کار خویشتن درنگریست تشویش نهاد او زکوته نظری است

1 در دست سری مدام شیخا پا بست پا بر سر خود نه ار تو را دستی هست

2 دست از سر و از پای خودی باید شست تا پایگه سروری آری تو به دست

1 ای دل چه نشسته ای درین ویرانه نزدیک آمد که پر شود پیمانه

2 امروز بکن چاره وگرنِه فردا سودت نکند ندامت و افغانه

1 جان در تن تو نفس شماری بیش است وین کالبد تو یادگاری بیش است

2 گیرم که جهان به جملگی ملک تو شد ای هیچ ندیده کار و باری بیش است

1 از آخر عمر اگر کسی یاد کند شرمش بادا که خانه آباد کند

2 دیدیم به چشم عقل بادست جهان خاکش بر سر که تکیه بر باد کند