الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 سرگشته دلت از پی زرع است و حراث تا چند شوی دشمن ذکران و اناث

2 تا چند ازین جهان گله چند غیاث لو شئت فراقها لطلّقت ثلاث

1 در راه یقین گمان نباشد کس را با شک و یقین امان نباشد کس را

2 دنیاطلبان زآخرت محرومند ای دوست همین و آن نباشد کس را

1 هشیار دلم در آمد از مستیها شد باخبر از بلند وز پستیها

2 در حال زمانه چون نظر کردم گفت هم نیستیم به است ازین هستیها

1 تا رخت جهان همی بود بر خرِما خالی نبود ز رنج و راحت سرما

2 مادام که در سرای دنیا باشیم سرما سرِما خارد و گرما گرِما

1 خواهی که قدم زنی تو در کوی صفا پیوسته خوری تو آب از جوی صفا

2 مادام که در سر هوس دنیا هست هرگز به مشامت نرسد بوی صفا

1 میدان فراخ عمر بی تنگی نیست رهوار نشاط نیز بی لنگی نیست

2 دشوار توان طلب مدام آسانی کز دهر دورنگ امید یک رنگی نیست

1 عاشق چو به کار خویشتن در نگریست دلشاد بشد زنیک و ز بد بگریست

2 در مملکت جهان نظر هیچ نکرد یعنی که به جا رها کنم حاصل چیست

1 گر عالم را زبهر تو آرایند مگر ای که عاقلان بدو نگرایند

2 بسیار چو تو روند و بسیار آیند بر بای نصیب خویش کت بربایند

1 زین مرتبه و قاعدهٔ بَردابَرد ایمن منشین ز دولت کرداکرد

2 دل شاد بزی به کام دل مردامرد چیزی که کنی کزو شوی مردامرد

1 آنها که زدام بُت پرستی جستند بردل در نیستی و هستی بستند

2 پا بر سر و روی جمله اسباب زدند وز تنگ دلی و تنگ دستی رستند