الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 با فاقه و فقر همنشینم کردی بی مونس و بی یار [و] قرینم کردی

2 این مرتبهٔ مقرّبانِ در تُست آیا به چه خدمت این چنینم کردی

1 دی جرعه خور دُردکشان من بودم در مجلسشان بدین نشان من بودم

2 گفتم که ببینم همه نیک و بدشان چون نیک بدیدم بدشان من بودم

1 دنیا مطلب تا همه دینت باشد دنیا طلبی نه آن نه اینت باشد

2 بر روی زمین زیر زمین وار بزی تا زیر زمین روی زمینت باشد

1 صد بار بگفتم این دل سوخته را کآبی برزن آتش افروخته را

2 نشنید و به باد خاکساری برداد این جانِ به صد خون دل اندوخته را

1 چون هست جهان به نیستی آلوده است غم خوردن نیک و بد ازو بیهوده است

2 هیهات که ناآمده را حاصل نیست افسوس که آنچ رفت چون نابوده است

1 پروانگکی به پیش شمعی بپرید در گوشهٔ شمع گوشهٔ یک تنه دید

2 جان داد به شکرانه در آن حجره خزید بی جان دادن کسی به جانان نرسید

1 از آتش حرص و آز تا چند نفیر ای آب ز روی رفته پندی بپذیر

2 ای خوار چو خاک راه تا چند امیر ای عمر به باد داده میری کم گیر

1 تا هست غم خودت نبخشایندت تا با تو توی هست بننمایندت

2 تازن نکنی بیوه و فرزند یتیم این در مزن ای دوست که نگشایندت

1 سرگشته دلت از پی زرع است و حراث تا چند شوی دشمن ذکران و اناث

2 تا چند ازین جهان گله چند غیاث لو شئت فراقها لطلّقت ثلاث

1 گر نفس وجود خویشتن استردی یکباره ازین گلخن تن جان بردی

2 پیش از مردن بمیر و جاوید بمان ورنه پس از آن مرگ چو مردی مردی