هشیار دلم در آمد از اوحدالدین کرمانی رباعی 73
1. هشیار دلم در آمد از مستیها
شد باخبر از بلند وز پستیها
تا رخت جهان همی از اوحدالدین کرمانی رباعی 74
1. تا رخت جهان همی بود بر خرِما
خالی نبود ز رنج و راحت سرما
خواهی که قدم زنی از اوحدالدین کرمانی رباعی 75
1. خواهی که قدم زنی تو در کوی صفا
پیوسته خوری تو آب از جوی صفا
میدان فراخ عمر از اوحدالدین کرمانی رباعی 76
1. میدان فراخ عمر بی تنگی نیست
رهوار نشاط نیز بی لنگی نیست
عاشق چو به کار خویشتن از اوحدالدین کرمانی رباعی 77
1. عاشق چو به کار خویشتن در نگریست
دلشاد بشد زنیک و ز بد بگریست
گر عالم را زبهر از اوحدالدین کرمانی رباعی 78
1. گر عالم را زبهر تو آرایند
مگر ای که عاقلان بدو نگرایند
زین مرتبه و قاعدهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 79
1. زین مرتبه و قاعدهٔ بَردابَرد
ایمن منشین ز دولت کرداکرد
آنها که زدام بُت از اوحدالدین کرمانی رباعی 80
1. آنها که زدام بُت پرستی جستند
بردل در نیستی و هستی بستند
هرگه که دل از بند از اوحدالدین کرمانی رباعی 81
1. هرگه که دل از بند جهان برخیزد
غوغای غم از حریم جان برخیزد
دنیا مطلب تا همه از اوحدالدین کرمانی رباعی 82
1. دنیا مطلب تا همه دینت باشد
دنیا طلبی نه آن نه اینت باشد
از آخر عمر اگر کسی از اوحدالدین کرمانی رباعی 83
1. از آخر عمر اگر کسی یاد کند
شرمش بادا که خانه آباد کند
ناساخته کار این از اوحدالدین کرمانی رباعی 84
1. ناساخته کار این جهان ساخته گیر
چون ساخته شد پاک برانداخته گیر