الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 باید که اگر دلت زخود برگردد گرد لب خشک دیدهٔ تر گردد

2 پا بر سر آرزو[ت] نه [تو] دو سه روز تا کام دو عالمت میسّر گردد

1 ای دل چو بسوختی گذر از خامان وز صحبت ناجنس میفشان دامان

2 فسق ارچه به جمله چیز زشت است ولی لیکن زچه زشت تر زنیکو نامان

1 ای دل می وصل بی خمارت ندهند بی زحمت دِی هیچ بهارت ندهند

2 گر با تو هوای سوزنی خواهد بود گر عیسی مریمی که بارت ندهند

1 پا بر سر نفس خود نه و سرور باش خرسندی خوی کن و توانگر می باش

2 خواهی که توانگران گدای تو شوند در وقت سحر گدای آن در می باش

1 خواهی که شود دل مجاهد با تو همرنگ شود فاسق و زاهد با تو

2 تو از سر شهوتی که داری برخیز تا بنشیند هزار شاهد با تو

1 خواهی که نیفتی زفراقش به بلا یاری بطلب کزو نمانی تو جدا

2 آن قدر یقین بدان که یارت نبود آن کاو بود امروز نباشد فردا

1 دلدار طلب مکن که دلدار نماند بی یار نشین که در جهان یار نماند

2 دامن درکش به گوشه ای خوش بنشین انگار که در زمانه دیّار نماند

1 صد سال اگر در آتشم مَهل بود با آتش سوزنده مرا سهل بود

2 با مردم نااهل مبادا صحبت کز مرگ بتر صحبت نااهل بود

1 بوی دم مقبلان چو گل خوش باشد بدبخت چو خار تیز و سرکش باشد

2 از صحبت گل خار زآتش برهد وز صحبت خار گل در آتش باشد

1 هر چند چو خاک ره عَناکش باشی ور باد جفای دَهر ناخوش باشی

2 زنهار زدست ناکسان آب حیات بر لب مچکان گرچه در آتش باشی