جهدی بکن ای خواجه از اوحدالدین کرمانی رباعی 97
1. جهدی بکن ای خواجه درین عالم دون
بیرون افتی که نیست این جای سکون
ای دل زغمش که گفتیت از اوحدالدین کرمانی رباعی 98
1. ای دل زغمش که گفتیت چون خون شو
یا ساکن عشوه خانهٔ گردون شو
ای دل دل خسته بر از اوحدالدین کرمانی رباعی 99
1. ای دل دل خسته بر جهان بیش منه
وای کاه ضعیف کوه بر خویش منه
تا دل زعلایق جهان از اوحدالدین کرمانی رباعی 100
1. تا دل زعلایق جهان حُر نشود
هرگز شبه وجود ما دُر نشود
دنیا کَزِ تست از اوحدالدین کرمانی رباعی 101
1. دنیا کَزِ تست بَهر بیشی و کمی
خواهیش به شادی گذ[ر]ان خوه به غمی
از بَهر جهانی از اوحدالدین کرمانی رباعی 102
1. از بَهر جهانی که تو هیچی دَروی
آزار کسی چرا بسیچی دَر وی
ما را چه پلاس و از اوحدالدین کرمانی رباعی 103
1. ما را چه پلاس و چه طراز اکسون
چه عیش و نشاط و چه غم گوناگون
دنیا که جوی وفا از اوحدالدین کرمانی رباعی 104
1. دنیا که جوی وفا ندارد در پوست
هر لحظه هزار مغز سرگشتهٔ اوست
چون هست جهان به از اوحدالدین کرمانی رباعی 105
1. چون هست جهان به نیستی آلوده است
غم خوردن نیک و بد ازو بیهوده است
جان در تن تو نفس از اوحدالدین کرمانی رباعی 106
1. جان در تن تو نفس شماری بیش است
وین کالبد تو یادگاری بیش است
ای خواجَه اگر از اوحدالدین کرمانی رباعی 107
1. ای خواجَه اگر تو را سَعادت خویش است
ایمن منشین زآنچ تو را در پیش است
چندین گفتم دلا از اوحدالدین کرمانی رباعی 108
1. چندین گفتم دلا که از خود برخیز
زآن پیش که کاریت بیفتد برخیز