جهدی بکن ای خواجه درین عالم دون از اوحدالدین رباعی 97
1. جهدی بکن ای خواجه درین عالم دون
بیرون افتی که نیست این جای سکون
ای دل زغمش که گفتیت چون خون شو از اوحدالدین رباعی 98
1. ای دل زغمش که گفتیت چون خون شو
یا ساکن عشوه خانهٔ گردون شو
ای دل دل خسته بر جهان بیش منه از اوحدالدین رباعی 99
1. ای دل دل خسته بر جهان بیش منه
وای کاه ضعیف کوه بر خویش منه
تا دل زعلایق جهان حُر نشود از اوحدالدین رباعی 100
1. تا دل زعلایق جهان حُر نشود
هرگز شبه وجود ما دُر نشود
دنیا کَزِ تست بَهر بیشی و کمی از اوحدالدین رباعی 101
1. دنیا کَزِ تست بَهر بیشی و کمی
خواهیش به شادی گذ[ر]ان خوه به غمی
از بَهر جهانی که تو هیچی دَروی از اوحدالدین رباعی 102
1. از بَهر جهانی که تو هیچی دَروی
آزار کسی چرا بسیچی دَر وی
ما را چه پلاس و چه طراز اکسون از اوحدالدین رباعی 103
1. ما را چه پلاس و چه طراز اکسون
چه عیش و نشاط و چه غم گوناگون
دنیا که جوی وفا ندارد در پوست از اوحدالدین رباعی 104
1. دنیا که جوی وفا ندارد در پوست
هر لحظه هزار مغز سرگشتهٔ اوست
چون هست جهان به نیستی آلوده است از اوحدالدین رباعی 105
1. چون هست جهان به نیستی آلوده است
غم خوردن نیک و بد ازو بیهوده است
جان در تن تو نفس شماری بیش است از اوحدالدین رباعی 106
1. جان در تن تو نفس شماری بیش است
وین کالبد تو یادگاری بیش است
ای خواجَه اگر تو را سَعادت خویش است از اوحدالدین رباعی 107
1. ای خواجَه اگر تو را سَعادت خویش است
ایمن منشین زآنچ تو را در پیش است
چندین گفتم دلا که از خود برخیز از اوحدالدین رباعی 108
1. چندین گفتم دلا که از خود برخیز
زآن پیش که کاریت بیفتد برخیز