الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ما را چه پلاس و چه طراز اکسون چه عیش و نشاط و چه غم گوناگون

2 چون همّت من فرونیاید به دو کون چه خانقه جنینه ما را و چه تون

1 خود را تو عظیم کم کسی می شمری در سرّ خود افسوس که کم می نگری

2 از جملهٔ کاینات مقصود توی دردا و دریغا که زخود بی خبری

1 چون یک نفس از وجود خود برگذرم خود را به دمی هزار منزل بُبَرم

2 پس باز به یک نظر که با خود نگرم یک ساعته راه را به سالی سپَرم

1 جهدی بکن ای خواجه درین عالم دون بیرون افتی که نیست این جای سکون

2 ور زانک به اختیار بیرون نشوی دست اجلت کند به سیلی بیرون

1 آن باش که دلها به تو مایل گردد تا هرچ بداست از تو زایل گردد

2 اوصاف ذمیمه را زخود بیرون کن تا روح تو در جسم تو کامل گردد

1 زین گلبن عمر تازه گلها چده گیر وین روز گذشته گیر و شب آمده گیر

2 جانی که به زنجیر طبایع بسته است ناگه به دمی جسته و بیرون شده گیر

1 میدان فراخ عمر بی تنگی نیست رهوار نشاط نیز بی لنگی نیست

2 دشوار توان طلب مدام آسانی کز دهر دورنگ امید یک رنگی نیست

1 با خلق خدا تصرّف آغاز مکن چشم خود را به عیب کس باز مکن

2 سرّ دل هر کسی خدا داند و بس در خود بنگر فضولی آغاز مکن

1 خاک در کس مشو که گردت خوانند ور گرم چو آتشی که سردت خوانند

2 تا تشنه تری به حلق بی آب تری سیر از همه شو تا سَره مَردت خوانند

1 اسرار ورا اگر نهان خواهی کرد خود را به ره عشق عیان خواهی کرد

2 دلدار بهای وصل جان خواهد جان بسم الله اگر به ترک جان خواهی کرد