صد بار بگفتم این دل سوخته را از اوحدالدین رباعی 121
1. صد بار بگفتم این دل سوخته را
کآبی برزن آتش افروخته را
من پیرو طبعم این ضلالت زآن است از اوحدالدین رباعی 122
1. من پیرو طبعم این ضلالت زآن است
بی حاصلم از عمر ملالت زآن است
در باغ وجودم چو گیاهی بنماند از اوحدالدین رباعی 123
1. در باغ وجودم چو گیاهی بنماند
وز لشکر صبرم چو سپاهی بنماند
گفتم به گه کار به کار آید یار از اوحدالدین رباعی 124
1. گفتم به گه کار به کار آید یار
وندر غم عشق غمگسار آید یار
ای دل چه نشسته ای درین ویرانه از اوحدالدین رباعی 125
1. ای دل چه نشسته ای درین ویرانه
نزدیک آمد که پر شود پیمانه
افسوس که عمر رفت بر بیهوده از اوحدالدین رباعی 126
1. افسوس که عمر رفت بر بیهوده
هم لقمه حرام هم نفس آلوده
دل از پی آب و نان در آتش نبود از اوحدالدین رباعی 127
1. دل از پی آب و نان در آتش نبود
چون حال پریشان و مشوش نبود
هر پیر که دل به عشرت و لهو سپرد از اوحدالدین رباعی 128
1. هر پیر که دل به عشرت و لهو سپرد
یا حرف سکون زتختهٔ لَهو ستُرد