صد بار بگفتم این از اوحدالدین کرمانی رباعی 121
1. صد بار بگفتم این دل سوخته را
کآبی برزن آتش افروخته را
من پیرو طبعم این از اوحدالدین کرمانی رباعی 122
1. من پیرو طبعم این ضلالت زآن است
بی حاصلم از عمر ملالت زآن است
در باغ وجودم چو از اوحدالدین کرمانی رباعی 123
1. در باغ وجودم چو گیاهی بنماند
وز لشکر صبرم چو سپاهی بنماند
گفتم به گه کار از اوحدالدین کرمانی رباعی 124
1. گفتم به گه کار به کار آید یار
وندر غم عشق غمگسار آید یار
ای دل چه نشسته از اوحدالدین کرمانی رباعی 125
1. ای دل چه نشسته ای درین ویرانه
نزدیک آمد که پر شود پیمانه
افسوس که عمر رفت از اوحدالدین کرمانی رباعی 126
1. افسوس که عمر رفت بر بیهوده
هم لقمه حرام هم نفس آلوده
دل از پی آب و نان از اوحدالدین کرمانی رباعی 127
1. دل از پی آب و نان در آتش نبود
چون حال پریشان و مشوش نبود
هر پیر که دل به از اوحدالدین کرمانی رباعی 128
1. هر پیر که دل به عشرت و لهو سپرد
یا حرف سکون زتختهٔ لَهو ستُرد