الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 دنیا کَزِ تست بَهر بیشی و کمی خواهیش به شادی گذ[ر]ان خوه به غمی

2 زین منزلت البته چو می باید رفت خواهی به هزار سال خواهی به دمی

1 از بَهر جهانی که تو هیچی دَروی آزار کسی چرا بسیچی دَر وی

2 فی الجمله به جملگی تو را گیر جهان بگذاری و بگذری چه پیچی دَروی

1 ما را چه پلاس و چه طراز اکسون چه عیش و نشاط و چه غم گوناگون

2 چون همّت من فرونیاید به دو کون چه خانقه جنینه ما را و چه تون

1 دنیا که جوی وفا ندارد در پوست هر لحظه هزار مغز سرگشتهٔ اوست

2 چندین که خدای دشمنش می دارد گر دشمن حق نئی چرا داری دوست

1 چون هست جهان به نیستی آلوده است غم خوردن نیک و بد ازو بیهوده است

2 هیهات که ناآمده را حاصل نیست افسوس که آنچ رفت چون نابوده است

1 جان در تن تو نفس شماری بیش است وین کالبد تو یادگاری بیش است

2 گیرم که جهان به جملگی ملک تو شد ای هیچ ندیده کار و باری بیش است

1 ای خواجَه اگر تو را سَعادت خویش است ایمن منشین زآنچ تو را در پیش است

2 زینها که تو مال و ملک می پنداری جز مرداری و مرد ریگی بیش است

1 چندین گفتم دلا که از خود برخیز زآن پیش که کاریت بیفتد برخیز

2 کاین منزل پرشور به نزدیک خرد والله که نشستنش نیرزد برخیز

1 ای دل مگشای لب زاسرار و بُرَو زنهار نگه دار زاغیار و بُرَو

2 در دامن تو زمانه گر خاک کند دامن به سر جهان برافشار و بُرَو

1 خواهی به زمین نشین و خواهی به بساط خواهی به غمش گذار و خواهی به نشاط

2 دنیا همه منزل است مانند رباط آخر همه را گذاشت باید به صراط