الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 چندین گفتم دلا که از خود برخیز زآن پیش که کاریت بیفتد برخیز

2 کاین منزل پرشور به نزدیک خرد والله که نشستنش نیرزد برخیز

1 تو آلت فعل و در میان هیچ نئی وز فاعل و فعل جز نشان هیچ نئی

2 تو عالمی و مراد از عالم تو چون درنگری درین میان هیچ نئی

1 کامل زیکی هنر ده و صد بیند ناقص همه جا معایب خود بیند

2 خلق آینهٔ چشم و دل همدگرند در آینه نیک نیک و بد بد بیند

1 گر بر دل تو زعشق او خاکی نیست خاکی و کم از تو در جهان ناکی نیست

2 دلمرده مشو که تا ابد زنده شوی گر زنده شوی ز مردنت باکی نیست

1 یا در راه او به جان طلب معنی را یا کم بکن از سر زبان دعوی را

2 خراز پی آن است که بار تو کشد تا چاکر خر کنی چرا عیسی را

1 در باغ وجودم چو گیاهی بنماند وز لشکر صبرم چو سپاهی بنماند

2 تا خرمن عمر بود من خفته بدم بیدار کنون شدم که کاهی بنماند

1 عالم همه محنت است و ایّام غم است گردون همه آفت است و گیتی ستم است

2 فی الجمله چو در کار جهان می نگرم آسوده کسی نیست وگر هست کم است

1 دنیا کَزِ تست بَهر بیشی و کمی خواهیش به شادی گذ[ر]ان خوه به غمی

2 زین منزلت البته چو می باید رفت خواهی به هزار سال خواهی به دمی

1 شک نیست از آنجا که طریق خرد است برپای تو بند تو هم از دست خود است

2 ......................................... از حق همه نیکوست و نفس تو بد است

1 این ره نبرد مگر به سر ناپاکی شوخی، شنگی، قلندری، بی باکی

2 خاکت بر سر حدیث سر چند کنی آنجا که هزار سر نیرزد خاکی