ای دل مگشای لب از اوحدالدین کرمانی رباعی 109
1. ای دل مگشای لب زاسرار و بُرَو
زنهار نگه دار زاغیار و بُرَو
خواهی به زمین از اوحدالدین کرمانی رباعی 110
1. خواهی به زمین نشین و خواهی به بساط
خواهی به غمش گذار و خواهی به نشاط
عالم همه محنت از اوحدالدین کرمانی رباعی 111
1. عالم همه محنت است و ایّام غم است
گردون همه آفت است و گیتی ستم است
تا هست غم خودت از اوحدالدین کرمانی رباعی 112
1. تا هست غم خودت نبخشایندت
تا با تو توی هست بننمایندت
خاک در کس مشو که از اوحدالدین کرمانی رباعی 113
1. خاک در کس مشو که گردت خوانند
ور گرم چو آتشی که سردت خوانند
جز قطع نظر به کام از اوحدالدین کرمانی رباعی 114
1. جز قطع نظر به کام رهرو نکند
واین کوی وصال غیر او هو نکند
چندانک تو در بند از اوحدالدین کرمانی رباعی 115
1. چندانک تو در بند علایق باشی
می دان که زجملهٔ خلایق باشی
هرگه کآید زبحر از اوحدالدین کرمانی رباعی 116
1. هرگه کآید زبحر ربّانی سیل
دیگر نکند این سگ نفسانی میل
گر پنهان کرد عیب از اوحدالدین کرمانی رباعی 117
1. گر پنهان کرد عیب اگر پیدا کرد
منّت دارم ازو که بس برجا کرد
کامل زیکی هنر از اوحدالدین کرمانی رباعی 118
1. کامل زیکی هنر ده و صد بیند
ناقص همه جا معایب خود بیند
فریاد از آنچ نیست از اوحدالدین کرمانی رباعی 119
1. فریاد از آنچ نیست و می خوانندم
زاهد نیم و بزهد می دانندم
با خلق خدا تصرّف از اوحدالدین کرمانی رباعی 120
1. با خلق خدا تصرّف آغاز مکن
چشم خود را به عیب کس باز مکن