الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 گر صید عدم شوی زخود رسته شوی گر در صفت خویش روی بسته شوی

2 می دان که وجود تو حجاب ره تست با خود منشین که هر زمان خسته شوی

1 تا بتوانی به طبع خود کار مکن البته رفیق بد به خود یار مکن

2 دانی که رفیق بد که را می گویم نفس تو به قول نفس تو کار مکن

1 این ره نبرد مگر به سر ناپاکی شوخی، شنگی، قلندری، بی باکی

2 خاکت بر سر حدیث سر چند کنی آنجا که هزار سر نیرزد خاکی

1 اسرار ورا اگر نهان خواهی کرد خود را به ره عشق عیان خواهی کرد

2 دلدار بهای وصل جان خواهد جان بسم الله اگر به ترک جان خواهی کرد

1 ره رَو اگر او زراه رَو آگه شد آن کس که زخود برون شد او گمره شد

2 از پای توَست راه تو تا سر تو سر زیر قدم درآر و ره کوته شد

1 گر دل نفسی از سر جان برخیزد غمهای نشسته بی کران برخیزد

2 آن دم که تو با گناهِ خود بنشینی با این همه غصّه از میان برخیزد

1 دل را نفسی زمهر تو نگزیرد جز مهر تو جانم زجهان نپذیرد

2 من زنده بدان شدم که پیشت میرم پیشم میراد آنک نه پیشت میرد

1 پروانگکی به پیش شمعی بپرید در گوشهٔ شمع گوشهٔ یک تنه دید

2 جان داد به شکرانه در آن حجره خزید بی جان دادن کسی به جانان نرسید

1 اندیشهٔ مرگت زچه بگداخت جگر طبّ تو مزاج مرگ نشناخت مگر

2 انگار که نطفه ای نینداخت پدر پندار که گلخنی نپرداخت قدَر

1 جهدی بکنم که دل زجان برگیرم راه سرکوی دلستان برگیرم

2 چون پرده میان دل و دلدار منم برخیزم و خود را زمیان برگیرم