اندیشهٔ مرگت زچه از اوحدالدین کرمانی رباعی 49
1. اندیشهٔ مرگت زچه بگداخت جگر
طبّ تو مزاج مرگ نشناخت مگر
...
جهدی بکنم که دل از اوحدالدین کرمانی رباعی 50
1. جهدی بکنم که دل زجان برگیرم
راه سرکوی دلستان برگیرم
...
اصحاب طلب چون به از اوحدالدین کرمانی رباعی 51
1. اصحاب طلب چون به صفایی برسند
خواهند کز آنجا به رضایی برسند
...
شک نیست از آنجا از اوحدالدین کرمانی رباعی 52
1. شک نیست از آنجا که طریق خرد است
برپای تو بند تو هم از دست خود است
...
از بهر شناختن نکو از اوحدالدین کرمانی رباعی 53
1. از بهر شناختن نکو کن خود را
زیرا که سزا نکو بود نیکو را
...
در درد اگر تو از از اوحدالدین کرمانی رباعی 54
1. در درد اگر تو از دوا محرومی
اندیشه مکن تا تو چرا محرومی
...
خواهی که بود شاهدت از اوحدالدین کرمانی رباعی 55
1. خواهی که بود شاهدت ای مرد علیل
مانند سماعیل به نزدیک خلیل
...
اینجا که منم گر از اوحدالدین کرمانی رباعی 56
1. اینجا که منم گر زمنی دور شوم
دانم به حقیقت همگی نور شوم
...
در دست سری مدام از اوحدالدین کرمانی رباعی 57
1. در دست سری مدام شیخا پا بست
پا بر سر خود نه ار تو را دستی هست
...
با یار بگفتم به از اوحدالدین کرمانی رباعی 58
1. با یار بگفتم به زبانی که مراست
کز آرزوی روی تو جانم برخاست
...
گر نفس شود تمام از اوحدالدین کرمانی رباعی 59
1. گر نفس شود تمام مقهور از تو
عقلت گوید که چشم بد دور از تو
...
چون آتش شهوت آبرویت از اوحدالدین کرمانی رباعی 60
1. چون آتش شهوت آبرویت را برد
در معرض هر بزرگ ماندی تو چو خرد
...