اندیشهٔ مرگت زچه بگداخت جگر از اوحدالدین رباعی 49
1. اندیشهٔ مرگت زچه بگداخت جگر
طبّ تو مزاج مرگ نشناخت مگر
جهدی بکنم که دل زجان برگیرم از اوحدالدین رباعی 50
1. جهدی بکنم که دل زجان برگیرم
راه سرکوی دلستان برگیرم
اصحاب طلب چون به صفایی برسند از اوحدالدین رباعی 51
1. اصحاب طلب چون به صفایی برسند
خواهند کز آنجا به رضایی برسند
شک نیست از آنجا که طریق خرد است از اوحدالدین رباعی 52
1. شک نیست از آنجا که طریق خرد است
برپای تو بند تو هم از دست خود است
از بهر شناختن نکو کن خود را از اوحدالدین رباعی 53
1. از بهر شناختن نکو کن خود را
زیرا که سزا نکو بود نیکو را
در درد اگر تو از دوا محرومی از اوحدالدین رباعی 54
1. در درد اگر تو از دوا محرومی
اندیشه مکن تا تو چرا محرومی
خواهی که بود شاهدت ای مرد علیل از اوحدالدین رباعی 55
1. خواهی که بود شاهدت ای مرد علیل
مانند سماعیل به نزدیک خلیل
اینجا که منم گر زمنی دور شوم از اوحدالدین رباعی 56
1. اینجا که منم گر زمنی دور شوم
دانم به حقیقت همگی نور شوم
در دست سری مدام شیخا پا بست از اوحدالدین رباعی 57
1. در دست سری مدام شیخا پا بست
پا بر سر خود نه ار تو را دستی هست
با یار بگفتم به زبانی که مراست از اوحدالدین رباعی 58
1. با یار بگفتم به زبانی که مراست
کز آرزوی روی تو جانم برخاست
گر نفس شود تمام مقهور از تو از اوحدالدین رباعی 59
1. گر نفس شود تمام مقهور از تو
عقلت گوید که چشم بد دور از تو
چون آتش شهوت آبرویت را برد از اوحدالدین رباعی 60
1. چون آتش شهوت آبرویت را برد
در معرض هر بزرگ ماندی تو چو خرد