با فاقه و فقر همنشینم کردی از اوحدالدین رباعی 25
1. با فاقه و فقر همنشینم کردی
بی مونس و بی یار [و] قرینم کردی
زین گونه که در نهاد زیر و زبری است از اوحدالدین رباعی 26
1. زین گونه که در نهاد زیر و زبری است
اومید بهی نیست که بیم بتری است
نزدیک کسی که عاقل و هشیار است از اوحدالدین رباعی 27
1. نزدیک کسی که عاقل و هشیار است
آزردن یک مور و مگس بسیار است
بیگانه و آشنایی خویش توی از اوحدالدین رباعی 28
1. بیگانه و آشنایی خویش توی
راحت ده رنج و مرهم ریش توی
تو آلت فعل و در میان هیچ نئی از اوحدالدین رباعی 29
1. تو آلت فعل و در میان هیچ نئی
وز فاعل و فعل جز نشان هیچ نئی
خود را تو عظیم کم کسی می شمری از اوحدالدین رباعی 30
1. خود را تو عظیم کم کسی می شمری
در سرّ خود افسوس که کم می نگری
بر درگه کبریا تو جز شاه نئی از اوحدالدین رباعی 31
1. بر درگه کبریا تو جز شاه نئی
دردا که تو خود طالب درگاه نئی
ای دل تو گر از غبار تن پاک شوی از اوحدالدین رباعی 32
1. ای دل تو گر از غبار تن پاک شوی
تو روح مطهّری بر افلاک شوی
گر زانک شنیده ای زمردان دو سه پند از اوحدالدین رباعی 33
1. گر زانک شنیده ای زمردان دو سه پند
هر چیزی را به قدر آن چیز پسند
عمری به غلط سوخته خرمن بودم از اوحدالدین رباعی 34
1. عمری به غلط سوخته خرمن بودم
در دوستی ات به کام دشمن بودم
گر نفس وجود خویشتن استردی از اوحدالدین رباعی 35
1. گر نفس وجود خویشتن استردی
یکباره ازین گلخن تن جان بردی
ای دل به وصالش به تمنّا نرسی از اوحدالدین رباعی 36
1. ای دل به وصالش به تمنّا نرسی
تا در خاکی به اوج اعلا نرسی