الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن جز سلسلهٔ نیاز در گوش مکن

2 روزی که به همت از فلک برگذری بیچارگی خویش فراموش مکن

1 در درد اگر طالب درمانی تو بیهوده چرا به درد درمانی تو

2 جز هست کننده هر چه هست است تویی افسوس که قدر خود نمی دانی تو

1 با خود بینی خاک نیرزد نیکی دانستن بد به خود به از صد نیکی

2 من معترفم به بد تو مغرور به نیک من نیک بدم ولیک تو بد نیکی

1 ای دیده به عیب خویش نابینایی چون است به عیب دیگران بینایی

2 گر عیبهٔ عیب خویش را بگشایی حقّا که نه خود را و نه کس را شایی

1 با فاقه و فقر همنشینم کردی بی مونس و بی یار [و] قرینم کردی

2 این مرتبهٔ مقرّبانِ در تُست آیا به چه خدمت این چنینم کردی

1 زین گونه که در نهاد زیر و زبری است اومید بهی نیست که بیم بتری است

2 دلتنگ به کار خویشتن درنگریست تشویش نهاد او زکوته نظری است

1 نزدیک کسی که عاقل و هشیار است آزردن یک مور و مگس بسیار است

2 آزار کسی مخواه و بی بیم بزی بی بیم بود کسی که بی آزار است

1 بیگانه و آشنایی خویش توی راحت ده رنج و مرهم ریش توی

2 بر کار تو چندانک نظر می فکنم درویش و امیر تو میر و درویش توی

1 تو آلت فعل و در میان هیچ نئی وز فاعل و فعل جز نشان هیچ نئی

2 تو عالمی و مراد از عالم تو چون درنگری درین میان هیچ نئی

1 خود را تو عظیم کم کسی می شمری در سرّ خود افسوس که کم می نگری

2 از جملهٔ کاینات مقصود توی دردا و دریغا که زخود بی خبری