الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 خواهی به زمین نشین و خواهی به بساط خواهی به غمش گذار و خواهی به نشاط

2 دنیا همه منزل است مانند رباط آخر همه را گذاشت باید به صراط

1 من پیرو طبعم این ضلالت زآن است بی حاصلم از عمر ملالت زآن است

2 از بی سودی نمی خورم چندین غم سرمایه زیان است خجالت زآن است

1 تا رخت جهان همی بود بر خرِما خالی نبود ز رنج و راحت سرما

2 مادام که در سرای دنیا باشیم سرما سرِما خارد و گرما گرِما

1 هرگه کآید زبحر ربّانی سیل دیگر نکند این سگ نفسانی میل

2 حقّا که به لب رسید این روح عزیز زین سگ که هزار خوک دارد در خیل

1 در درد اگر تو از دوا محرومی اندیشه مکن تا تو چرا محرومی

2 آکندهٔ حشو شهوتی ای مسکین زان است که از عشق خدا محرومی

1 خواهی که شود دل مجاهد با تو همرنگ شود فاسق و زاهد با تو

2 تو از سر شهوتی که داری برخیز تا بنشیند هزار شاهد با تو

1 ای دل به وصالش به تمنّا نرسی تا در خاکی به اوج اعلا نرسی

2 تا سر بنیفکنی نباشی زنده از لا چو بنگذری به الّا نرسی

1 زین مرتبه و قاعدهٔ بَردابَرد ایمن منشین ز دولت کرداکرد

2 دل شاد بزی به کام دل مردامرد چیزی که کنی کزو شوی مردامرد

1 گر دل نفسی از سر جان برخیزد غمهای نشسته بی کران برخیزد

2 آن دم که تو با گناهِ خود بنشینی با این همه غصّه از میان برخیزد

1 گفتم به گه کار به کار آید یار وندر غم عشق غمگسار آید یار

2 کی دانستم که در وفاداری من برحسب مزاجِ روزگار آید یار