الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای دل همه کار تو به بالا شده گیر اسباب تو یک هفته مهیّا شده گیر

2 از تخت ثری تا به ثریّا شده گیر امروز چو دی گذشت فردا شده گیر

1 حاشا که ره عشق قیاسی باشد یا عاشق او ناشِئ ناسی باشد

2 گفتی که به ترک خود بگفتم آری اول باید که خود شناسی باشد

1 هشیار دلم در آمد از مستیها شد باخبر از بلند وز پستیها

2 در حال زمانه چون نظر کردم گفت هم نیستیم به است ازین هستیها

1 جهدی بکن ار پند پذیری دو سه روز تا پیشتر از مرگ بمیری دو سه روز

2 دنیا زن پیر است چه باشد گر تو با پیر زنی انس نگیری دو سه روز

1 بر درگه کبریا تو جز شاه نئی دردا که تو خود طالب درگاه نئی

2 سرمایهٔ هرچ هست جز سرّ تو نیست افسوس که از سرّ خود آگاه نئی

1 عمر از پی افزودن زر کاسته گیر گنجی به هزار حیله آراسته گیر

2 تو بر سر آن گنج چو در صحرا برف روزی دو سه بنشسته و برخاسته گیر

1 افسوس که عمر رفت بر بیهوده هم لقمه حرام هم نفس آلوده

2 فرمودهٔ ناکرده پشیمانم کرد هیهات زکرده های نافرموده

1 فارغ منشین ز راه و اندر ره باش غافل زتو نیست کردگار آگه باش

2 آن باش که هستی و جز آنگه باشی (؟) لیکن تو بدان که چیستی آنگه باش

1 هر چند چو خاک ره عَناکش باشی ور باد جفای دَهر ناخوش باشی

2 زنهار زدست ناکسان آب حیات بر لب مچکان گرچه در آتش باشی

1 ای دل دل خسته بر جهان بیش منه وای کاه ضعیف کوه بر خویش منه

2 کوته تر از آن است که می دانی عمر چندان امل دراز در پیش منه