الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 اصحاب طلب چون به صفایی برسند خواهند کز آنجا به رضایی برسند

2 دست از سرو پای وانگیرند از ره یا سر ننهند تا به جایی برسند

1 شک نیست از آنجا که طریق خرد است برپای تو بند تو هم از دست خود است

2 ......................................... از حق همه نیکوست و نفس تو بد است

1 از بهر شناختن نکو کن خود را زیرا که سزا نکو بود نیکو را

2 بس نادره رسمی است که در راه طلب تا بی تو نگردی نشناسی او را

1 در درد اگر تو از دوا محرومی اندیشه مکن تا تو چرا محرومی

2 آکندهٔ حشو شهوتی ای مسکین زان است که از عشق خدا محرومی

1 خواهی که بود شاهدت ای مرد علیل مانند سماعیل به نزدیک خلیل

2 گر شاهد را برای شهوت طلبی سگ بر تو شرف دارد و شیطان تفضیل

1 اینجا که منم گر زمنی دور شوم دانم به حقیقت همگی نور شوم

2 ور پای زنم بر سر هر ناز و هوس در صحن جنان مصاحب حور شوم

1 در دست سری مدام شیخا پا بست پا بر سر خود نه ار تو را دستی هست

2 دست از سر و از پای خودی باید شست تا پایگه سروری آری تو به دست

1 با یار بگفتم به زبانی که مراست کز آرزوی روی تو جانم برخاست

2 گفتا که قدم ز آرزو بیرون نه کاین کار به آرزو نمی آید راست

1 گر نفس شود تمام مقهور از تو عقلت گوید که چشم بد دور از تو

2 ور نجم هداش بر تو باشد باشی آن بدر که خورشید برد نور از تو

1 چون آتش شهوت آبرویت را برد در معرض هر بزرگ ماندی تو چو خرد

2 می کوش که باد نفس را خاک کنی هر زنده که آن نکرد در عقبی مُرد