باید که اگر دلت از اوحدالدین کرمانی رباعی 61
1. باید که اگر دلت زخود برگردد
گرد لب خشک دیدهٔ تر گردد
ای دل چو بسوختی از اوحدالدین کرمانی رباعی 62
1. ای دل چو بسوختی گذر از خامان
وز صحبت ناجنس میفشان دامان
ای دل می وصل بی خمارت از اوحدالدین کرمانی رباعی 63
1. ای دل می وصل بی خمارت ندهند
بی زحمت دِی هیچ بهارت ندهند
پا بر سر نفس خود از اوحدالدین کرمانی رباعی 64
1. پا بر سر نفس خود نه و سرور باش
خرسندی خوی کن و توانگر می باش
خواهی که شود دل از اوحدالدین کرمانی رباعی 65
1. خواهی که شود دل مجاهد با تو
همرنگ شود فاسق و زاهد با تو
خواهی که نیفتی از اوحدالدین کرمانی رباعی 66
1. خواهی که نیفتی زفراقش به بلا
یاری بطلب کزو نمانی تو جدا
دلدار طلب مکن که از اوحدالدین کرمانی رباعی 67
1. دلدار طلب مکن که دلدار نماند
بی یار نشین که در جهان یار نماند
صد سال اگر در آتشم از اوحدالدین کرمانی رباعی 68
1. صد سال اگر در آتشم مَهل بود
با آتش سوزنده مرا سهل بود
بوی دم مقبلان چو از اوحدالدین کرمانی رباعی 69
1. بوی دم مقبلان چو گل خوش باشد
بدبخت چو خار تیز و سرکش باشد
هر چند چو خاک ره از اوحدالدین کرمانی رباعی 70
1. هر چند چو خاک ره عَناکش باشی
ور باد جفای دَهر ناخوش باشی
سرگشته دلت از پی از اوحدالدین کرمانی رباعی 71
1. سرگشته دلت از پی زرع است و حراث
تا چند شوی دشمن ذکران و اناث
در راه یقین گمان از اوحدالدین کرمانی رباعی 72
1. در راه یقین گمان نباشد کس را
با شک و یقین امان نباشد کس را