الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 با یار بگفتم به زبانی که مراست کز آرزوی روی تو جانم برخاست

2 گفتا که قدم ز آرزو بیرون نه کاین کار به آرزو نمی آید راست

1 زآن باده که در مجلس آن شاه دهند بی زحمت ساقی به سحرگاه دهند

2 خواهی که کمال معرفت دریابی از خود به درآ تا به خودت راه دهند

1 تا بستهٔ جان و خستهٔ تن باشم در دوستی ات به کام دشمن باشم

2 از خود چو برون شوم تو را می بینم پس پرده میان من و تو من باشم

1 دل را نفسی زمهر تو نگزیرد جز مهر تو جانم زجهان نپذیرد

2 من زنده بدان شدم که پیشت میرم پیشم میراد آنک نه پیشت میرد

1 خواهی که نیفتی زفراقش به بلا یاری بطلب کزو نمانی تو جدا

2 آن قدر یقین بدان که یارت نبود آن کاو بود امروز نباشد فردا

1 تا بتوانی به طبع خود کار مکن البته رفیق بد به خود یار مکن

2 دانی که رفیق بد که را می گویم نفس تو به قول نفس تو کار مکن

1 ای دل تو گر از غبار تن پاک شوی تو روح مطهّری بر افلاک شوی

2 عرش است نشیمن تو شرمت ناید کآیی و مقیم خطّهٔ خاک شوی

1 تا با خودم از عشق خبر نیست مرا جز بر در دل هیچ گذر نیست مرا

2 چون من به میان نیم تُوی حاصل من جز من به تو مانعی دگر نیست مرا

1 ای دل می وصل بی خمارت ندهند بی زحمت دِی هیچ بهارت ندهند

2 گر با تو هوای سوزنی خواهد بود گر عیسی مریمی که بارت ندهند

1 از بهر شناختن نکو کن خود را زیرا که سزا نکو بود نیکو را

2 بس نادره رسمی است که در راه طلب تا بی تو نگردی نشناسی او را