الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای دل نه تویی که در صفایی نرسی وز خوی بدت به آشنایی نرسی

2 خورد و خورش ارچه عادت تست بدان هرگز تو بدین صفت به جایی نرسی

1 بر خاک در تو تحفه گر جان باشد همچون مثل زیره به کرمان باشد

2 دین و دل و دنیا چو فدای تو کنند پای ملخ مور سلیمان باشد

1 خیزم در دلدار زنم بوک دبو خود را به درش در افکنم بوک دبو

2 من خود دانم که او قبولم نکند با این همه جانی بکنم بوک دبو

1 دانستن این حدیث کار دیده است سرگشته شد آن کس که ازین پرسیده است

2 رهرو چو تویی و ره تو و منزل تو اشکال همین است که این پوسیده است

1 در دل همه شرک و روی بر خاک چه سود با جسم پلید و جامهٔ پاک چه سود

2 زهر است گناه و توبه تریاک وی است چون زهر به جان رسید تریاک چه سود

1 آزار طلب مکن که طامات این است بگذار خرابی که خرابات این است

2 آن نیست کرامات که بار تو کشند بار همه کس کش که کرامات این است

1 چون ما به هوای طبع و عادت گرویم بی شرع ز عقل این سخن کی شنویم

2 چون عقل درین واقعه سرگردان است آن اولی تر که از پی شرع رویم

1 احرام درش گیر و دلا فرمان کن واندر عرفات نیستی جولان کن

2 خواهی که تو را کعبه کند استقبال مایی و منی را به منا قربان کن

1 جز با تو حوالتت نباشد فردا جز فعل تو آلتت نباشد فردا

2 بنگر که خدا با تو چه کرده است امروز آن کن که خجالتت نباشد فردا

1 در دیدهٔ دل دیدهٔ دیگر دیدم وانگاه بدو لقای دلبر دیدم

2 ترک دو جهان بگفتم و ترک وجود چون روح شدم جمله مصوّر دیدم