الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 کار ارچه به من نیست ولی بی من نیست فاعل جان است و فعل جان بی تن نیست

2 در ظلمت تن چراغ باید جان را عقل ارچه چراغ است و به خود روشن نیست

1 این مردمک دیده سحرگه برخاست برخاست صَلای عاشقان از چپ و راست

2 گفتم که تیمم کنم از خاک درش دل گفت که غسل کن کنار دریاست

1 دانستن این حدیث کار دیده است سرگشته شد آن کس که ازین پرسیده است

2 رهرو چو تویی و ره تو و منزل تو اشکال همین است که این پوسیده است

1 هر دل که به میدان هوای تو بتاخت با نیک و بد زمانه یکسان در ساخت

2 دلها همه در بوتهٔ عشق تو گداخت چونانک تویی جز تو کست می نشناخت

1 دل نیست کز آتش غمت سوخته نیست یا جان که به تیر غم تو دوخته نیست

2 تن هست ولیکن ادب آموخته نیست زان است که شمع وصل افروخته نیست

1 تا می نخوری به سرِّ مستی نرسی تا نیست نگردی تو به هستی نرسی

2 در اصل خود ارچه در خودت باید زیست مادام که از خود بنرستی نرسی

1 هستی تو همه، با تو برابر چه بود من هیچم و خود زهیچ کمتر چه بود

2 بنگر که منم تو را و هستی تو مرا درویش که باشد زتوانگر چه بود

1 ای مؤمن محض بودنت مطلق گبر گاهی به قَدَر دست بزن گاه به جبر

2 بر کثرت حرص تست و بر قلّت صبر گر خندهٔ برق است و گر گریهٔ ابر

1 مست از ازل آمدیم و مستیم هنوز سوزندهٔ شربت الستیم هنوز

2 زان با دگری عهد نبستیم هنوز کز عهدهٔ عهد تو نرستیم هنوز

1 بیرون تر ازین جهان جهانی دگر است جز جنّت فردوس مکانی دگر است

2 آزاده نسب زنده به جانی دگر است وآن گوهر پاکشان زکانی دگر است