الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 هر مرغ دلی که پر بدو باز کند در اوج هوای عشق پرواز کند

2 یک دم تو بدوز دیدهٔ خود از خود تا نور جلال دیده ات باز کند

1 ملک طلبش بهر سلیمان ندهند منشور غمش بهر دل و جان ندهند

2 دنیا طلبان زآخرت محرومند کاین درد به طالبان درمان ندهند

1 هر چیز که او گفت چنان است همه آن است همه دگر گمان است همه

2 این قدر یقین بدان که هر سود که هست گر نیست سزای او زیان است همه

1 بر حال منت دسترسی نیست که نیست واندر دلم از تو نفسی نیست که نیست

2 تنها نه منم چنین که در جمله جهان زین سان که منم از تو کسی نیست که نیست

1 در غمکدهٔ بندگیت شادیهاست آن را که زبندگیت آزادیهاست

2 شاگرد هوس نداند این معنی را در دانش این واقعه اُستادیهاست

1 ره رفتن تحقیق به گامت دور است وان لذّت مقصود زکامت دور است

2 تا در طلب مال و قبولی شیخا بوی گل فقر از مشامت دور است

1 آتش نزند در دل ما الّا او کوته نکند منزل ما الّا او

2 گر جمله جهانیان طبیبم گردند حل می نکند مشکل ما الّا او

1 گر قصد کنی به رفتن راه وصال صدقی باید رفیق تو در همه حال

2 علم است و عمل زاد تو لیکن با صدق بی صدق عمل خسار و علم است وبال

1 هر چند به عقل راه می شاید دید بی رهبر شرع کس به جایی نرسید

2 سرگردان بود عقل بی رهبر شرع سردار وجود شد چو در شرع رسید

1 مست از ازل آمدیم و مستیم هنوز سوزندهٔ شربت الستیم هنوز

2 زان با دگری عهد نبستیم هنوز کز عهدهٔ عهد تو نرستیم هنوز