الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 گر مایهٔ همّت است در گوهر تو الّا به خدا فرو نیاید سر تو

2 گردِ در حق طواف کن از سر صدق تا کعبه کند طواف گردِ در تو

1 ماییم که بس بوالعجب اندر قدمیم سرمایهٔ شادی شده از کان غمیم

2 پستیم و بلندیم و تمامیم و کمیم کس واقف از آن نیست که ما در چه دمیم

1 از عالم کفر تا به دین یک نفس است وز منزل شک تا به یقین یک نفس است

2 این یک نفس عزیز را خوار مدار چون حاصل عمر ما همین یک نفس است

1 گر عاقلی آن بکن که یزدان فرمود و آن چیز که خیر تُست او آن فرمود

2 سبحان چو تو را حساب خواهد کردن شاید گفتن تو را که سلطان فرمود

1 او را به کف آور کم اینها همه گیر کز جمله گزیر است وزو نیست گزیر

2 خود رابی او امیر عالم شده گیر هم او گوید تو را که ای میر بمیر

1 گر زانک تو را هست ز تحقیق خبر جز بر سر پول شرع مپسند گذر

2 در صومعه چون تو بوی معنی یابی پس نام خرابات ادب نیست، مبر

1 آن را که زخود نماند با خود اثری است از خود زخودی و بیخودی بی خبری است

2 بر حلقهٔ خاص در شو ایرا که دری است از حلقهٔ خود چه حلقه بیرون دری است

1 هر دل که به سوی او گراید رفتن بالا بر عقل و جانش باید رفتن

2 با زحمت عقل و جان کس آنجا نرسد کان راه به پای عشق شاید رفتن

1 چون از شدگان یکی نمی آید باز خیز ای شدنی تو نیز رفتن را ساز

2 چیزی که حقیقت است مشناس مجاز بی توشه مرو دلا که راهی است دراز

1 ترسم که اگر در طلبش نشتابی بر آتش حسرت دل خود را تابی

2 تا اینجایی ترک خوش آمد می کن تا هر چه به آمده است آنجا یابی