گر یک نفس آن جان و جهان بتوان دید از اوحدالدین رباعی 133
1. گر یک نفس آن جان و جهان بتوان دید
عیش خوش و عمر جاودان بتوان دید
روخانه برو که شاه ناگاه آید از اوحدالدین رباعی 134
1. روخانه برو که شاه ناگاه آید
ناگاه آید برون آگاه آید
رسمی است میان اهل دل دیرینه از اوحدالدین رباعی 135
1. رسمی است میان اهل دل دیرینه
کز کینه تهی کنند دایم سینه
ای دل نه تویی که در صفایی نرسی از اوحدالدین رباعی 136
1. ای دل نه تویی که در صفایی نرسی
وز خوی بدت به آشنایی نرسی
نه هر که میان ببندد از کفار است از اوحدالدین رباعی 137
1. نه هر که میان ببندد از کفار است
یا هر زاهد زسبحه برخوردار است
طعم وحدت بدین دو تویی بخشی از اوحدالدین رباعی 138
1. طعم وحدت بدین دو تویی بخشی
پا بستهٔ بند و گفت و گویی بخشی
از راه صفا هر که نصیبی یابد از اوحدالدین رباعی 139
1. از راه صفا هر که نصیبی یابد
هرگز به جواب هیچ بد نشتابد
تا تعبیهٔ عشق مصفّا نشود از اوحدالدین رباعی 140
1. تا تعبیهٔ عشق مصفّا نشود
فکر تو به از لؤلؤ لالا نشود
سجاده به روی آب انداخته گیر از اوحدالدین رباعی 141
1. سجاده به روی آب انداخته گیر
خود را به نماز و روزه بگداخته گیر
شرط است مرا زخویشتن برگشتن از اوحدالدین رباعی 142
1. شرط است مرا زخویشتن برگشتن
با هر که کم از من است همسر گشتن
بر مردم اهل گر بد و نیک آید از اوحدالدین رباعی 143
1. بر مردم اهل گر بد و نیک آید
گه بسته شود کار و گهی بگشاید
کاری که فروبندد و رخ ننماید از اوحدالدین رباعی 144
1. کاری که فروبندد و رخ ننماید
دلتنگ مشو که عاقبت بگشاید