الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 آباد خرابات زمی خوردن ماست خون دو هزار توبه در گردن ماست

2 زان می کنم این توبه و زان می شکنم کارایش رحمت از گنه کردن ماست

1 گر تو به سر راه خرد وانرسی در درد بمیری به مداوا نرسی

2 هر شب گویی که توبه فردا بکنم توبه که کند گر تو به فردا نَرسی

1 با دیده درآی و صنع ربّانی بین و آسایش شیخ اوحد کرمانی بین

2 تو طالب آب و نانی، ای بیچاره یک روز به روزه باش و سلطانی بین

1 در راه خدا دو کعبه آمد حاصل یک کعبهٔ صورتی و یک کعبهٔ دل

2 تا بتوانی زیارت دلها کن کافزون زهزار کعبه آید یک دل

1 احرام درش گیر و دلا فرمان کن واندر عرفات نیستی جولان کن

2 خواهی که تو را کعبه کند استقبال مایی و منی را به منا قربان کن

1 تا روی توم قبله شد ای جان و جهان از قبله خبر ندارم، از کعبه نشان

2 بی روی تو رو به کعبه کردن نتوان کان کعبهٔ صورت است و این قبلهٔ جان

1 در راهش اگر به نیکنامی برسی در بند زبان تا تو به کامی برسی

2 لبیک زاحرامگه صدق بزن کن سعی خود آنگه به مقامی برسی

1 گر عُجب زموقف دلت دور شود حج تو و عمرهٔ تو مبرور شود

2 یک وقفه طواف کعبهٔ امرش کن تا سعی تو در طواف مشکور شود

1 مرهم طلبی به گرد دلریشان گرد با محتشمی به گرد درویشان گرد

2 کعبه به حقیقت دل درویشان است حَجّت باید، گردِ دل ایشان گرد

1 تا وسوسهٔ عشق مهیّا نشود بی صدق و صفا عیش مهنّا نشود

2 دنیا ندهی زدست و دین می طلبی این هر دو به یک جای مهیّا نشود