الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 یک ذرّه غمش به صد جهان نتوان داد و اسرار بلاهاش به جان نتوان داد

2 اندر غم [او] سوختن و محو شدن ذوقی است کز آن ذوق نشان نتوان داد

1 آباد خرابات زمی خوردن ماست خون دو هزار توبه در گردن ماست

2 زان می کنم این توبه و زان می شکنم کارایش رحمت از گنه کردن ماست

1 هر دل که ورا زعلم حق نیرو نیست او لایق این طریق تو بر تو نیست

2 در عالم اسباب عجایب حالی است کس با او نیست و هیچ کس بی او نیست

1 صبر از سر استقامتم گو برخیز در شهر دو صد ملامتم گو برخیز

2 برخیزم و بر راه غمش بنشینم گر برخیزد قیامتم گو برخیز

1 عقل از ره جان به نور شرع آگه شد در شرع آویخت و رهشناس آنگه شد

2 گر عقل به هر واقعه رهبر بودی پس کافر عاقل چه سبب گمره شد؟

1 بگریز ز خلق اگر توانی بگریخت در دامن حق اگر توانی آویخت

2 در هر چه تو را مراد باشد دل بند ناچار تو را از آن بخواهند گسیخت

1 تا چند دلا تو در مقالت پیچی یک چند دگر در ره حالت پیچی

2 خلقان همه آلتند مپسند که تو صانع بگذاری و در آلت پیچی

1 گر عُجب زموقف دلت دور شود حج تو و عمرهٔ تو مبرور شود

2 یک وقفه طواف کعبهٔ امرش کن تا سعی تو در طواف مشکور شود

1 در باغ طلب اگر نباتی یابی هر لحظه ازو تازه نباتی یابی

2 خواهی که تو بی نفاذ ذاتی یابی بی مرگ بمیر تا حیاتی یابی

1 تا ظن نبری که هست این رشته دو تو یکتاست خود اصل و فرع بنگر نیکو

2 این اوست که پیداست به من لیکن او شک نیست که این جمله منم نیک بدو