الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 آن کس که چو حق حقیقت حق نشناخت از بی روزی به گفت و گویی پرداخت

2 از بی خبری بود نشان دادن ازو گنگ است و کر و کور هر آن کس بشناخت

1 تا چند دلا تو در مقالت پیچی یک چند دگر در ره حالت پیچی

2 خلقان همه آلتند مپسند که تو صانع بگذاری و در آلت پیچی

1 در باغ طلب اگر نباتی یابی هر لحظه ازو تازه نباتی یابی

2 خواهی که تو بی نفاذ ذاتی یابی بی مرگ بمیر تا حیاتی یابی

1 بر درگه کبریا تو جز شاه نئی دردا که تو خود طالب درگاه نئی

2 سرمایهٔ هرچه هست جز سرّ تو نیست افسوس که از سرّ خود آگاه نئی

1 یاری که وجود و عدمت اوست همه سرمایهٔ شادی و غمت اوست همه

2 تو دیده نداری که بدو درنگری ورنه زسرت تا قدمت اوست همه

1 ماییم که بس بوالعجب اندر قدمیم سرمایهٔ شادی شده از کان غمیم

2 پستیم و بلندیم و تمامیم و کمیم کس واقف از آن نیست که ما در چه دمیم

1 گر حکمت محض خواهی و علم اصول از لوح دلت بشوی این نقش فضول

2 گر بی تکرار علم حاصل نشود پس عَلمنی چراست در شأن رسول

1 در عالم کشف اگر گلی بنماییم صد نغمه چو بلبل به دمی بسراییم

2 گر ما سرِ صندوق صفا بگشاییم سلطانی تخت آسمان را شاییم

1 در دیدهٔ دل دیدهٔ دیگر دیدم وانگاه بدو لقای دلبر دیدم

2 ترک دو جهان بگفتم و ترک وجود چون روح شدم جمله مصوّر دیدم

1 ما خود ز ازل عاشق و مست آمده ایم شیدا و خراب و حق پرست آمده ایم

2 دستم چه زنی که در مُصاف غم تو بی پا و دل و دیده و دست آمده ایم