الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 بر درگه کبریا تو جز شاه نئی دردا که تو خود طالب درگاه نئی

2 سرمایهٔ هرچه هست جز سرّ تو نیست افسوس که از سرّ خود آگاه نئی

1 فرزانهٔ سروران جهان بگزیند در عالم تن بقای جان بگزیند

2 غافل عیشی که حاصلش یک نفس است بر لذّت عیش جاودان بگزیند

1 دل نیست کز آتش غمت سوخته نیست یا جان که به تیر غم تو دوخته نیست

2 تن هست ولیکن ادب آموخته نیست زان است که شمع وصل افروخته نیست

1 در راهش اگر به نیکنامی برسی در بند زبان تا تو به کامی برسی

2 لبیک زاحرامگه صدق بزن کن سعی خود آنگه به مقامی برسی

1 خیز از سخن سرّ خود و کل بگذر و از خوی که عزّت است وز ذل بگذر

2 سیل است عقول و شرع پل بسته بَرو در سیل مَیُفت و بر سر پل بگذر

1 ای دل سررشتهٔ اَمَل کوته کن خود را زبد و نیک جهان آگه کن

2 اول قدمی به صدق اندر ره نه وانگاه حدیث رهروان کوته کن

1 تا بتوانی در صف مردان می باش در بزم طرب حریف سلطان می باش

2 در پردهٔ اسلام چه باشی کافر در پردهٔ کافری مسلمان می باش

1 چون آمده ای درین بیابان حاصل چون بی خبران مباش از خود غافل

2 گامی می زن به قدر طاعت منشین کاسوده و خفته در نیابد منزل

1 هر دل شده ای چهره به خون می شوید هر غمزده ای ترانه ای می گوید

2 در هر راهی که رهروی می پوید چون نیک نگه کنم تو را می جوید

1 دل در هوس تو چون بجنباند سر با باد هوای تو کرا ماند سر

2 گر هر نفسی سری بخواهند از من خاکش بر سر هرک بگرداند سر