فرزانهٔ سروران از اوحدالدین کرمانی رباعی 121
1. فرزانهٔ سروران جهان بگزیند
در عالم تن بقای جان بگزیند
...
چون از شدگان یکی از اوحدالدین کرمانی رباعی 122
1. چون از شدگان یکی نمی آید باز
خیز ای شدنی تو نیز رفتن را ساز
...
زان پیش که گویند از اوحدالدین کرمانی رباعی 123
1. زان پیش که گویند که جا واپرداز
جا واپرداز و توشهٔ راه بساز
...
ملک طلبش بهر سلیمان از اوحدالدین کرمانی رباعی 124
1. ملک طلبش بهر سلیمان ندهند
منشور غمش بهر دل و جان ندهند
...
ترسم که اگر در از اوحدالدین کرمانی رباعی 125
1. ترسم که اگر در طلبش نشتابی
بر آتش حسرت دل خود را تابی
...
با صدق تو زخم همچو از اوحدالدین کرمانی رباعی 126
1. با صدق تو زخم همچو مرهم باشد
با صدق مرا انده دل کم باشد
...
ای دل سررشتهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 127
1. ای دل سررشتهٔ اَمَل کوته کن
خود را زبد و نیک جهان آگه کن
...
گر مایهٔ همت است از اوحدالدین کرمانی رباعی 128
1. گر مایهٔ همت است در گوهر تو
الّا به خدا فرونیاید سر تو
...
تا یوسف دل را نکنی از اوحدالدین کرمانی رباعی 129
1. تا یوسف دل را نکنی از بن چاه
یعقوب خرد ضریر باشد در راه
...
صدق است که مرد از اوحدالدین کرمانی رباعی 130
1. صدق است که مرد را همی بخشد جان
از صدق بود همیشه دشوار آسان
...
گر قصد کنی به رفتن از اوحدالدین کرمانی رباعی 131
1. گر قصد کنی به رفتن راه وصال
صدقی باید رفیق تو در همه حال
...
از صدق رهانی دل از اوحدالدین کرمانی رباعی 132
1. از صدق رهانی دل خود را از حیف
وز صدق رهانی سر خود را از سیف
...