الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 هر مرغ دلی که پر بدو باز کند در اوج هوای عشق پرواز کند

2 یک دم تو بدوز دیدهٔ خود از خود تا نور جلال دیده ات باز کند

1 هر دل شده ای چهره به خون می شوید هر غمزده ای ترانه ای می گوید

2 در هر راهی که رهروی می پوید چون نیک نگه کنم تو را می جوید

1 یک ذرّه غمش به صد جهان نتوان داد و اسرار بلاهاش به جان نتوان داد

2 اندر غم [او] سوختن و محو شدن ذوقی است کز آن ذوق نشان نتوان داد

1 در عشق هزار جان و دل بس نکند جان خود چه بود حدیث جان کس نکند

2 این راه کسی رود که در هر قدمی صد جان بدهد که روی وا پس نکند

1 سودای توم سر به جهان اندر داد نه مست و نه هشیار و نه غمگین و نه شاد

2 سر در سر سودای تو خواهم کردن صد چون سر من فدای سودای تو باد

1 در راه طلب رسیده ای می باید دامن زجهان کشیده ای می باید

2 بینایی خویش را دوا کن ورنه عالم همه اوست دیده ای می باید

1 هر دل که به کوی دوست منزل دارد مقصود خود از دو کون حاصل دارد

2 از حلقهٔ خاص عشق آن کس باشد کاوچتر به زیر علَم دل دارد

1 لافی زدم ای دوست زراه پندار کز پای درآیم زغمت دست بدار

2 راه غم تو به پای من یافته نیست زنهار که من دروغ گفتم زنهار

1 دل در هوس تو چون بجنباند سر با باد هوای تو کرا ماند سر

2 گر هر نفسی سری بخواهند از من خاکش بر سر هرک بگرداند سر

1 خواهی که به سوی حضرتش یابی بار بردارم من از دل و جانت این بار

2 در راه طلب خاک کِه و مِه می باش شیخی و رئیسی و امیری بگذار