الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 بی می همه نوبهار عالم دی توست در صحبت می دو کون ادنی شی توست

2 از می همه لعل آب روان فهم مکن هر چه از تو تو را بازستاند می توست

1 با صدق اگر دل تو همره گردد از معرفت دو عالم آگه گردد

2 گردِ در حق گردِ اگر می خواهی تا با تو غم دراز کوته گردد

1 کاری که فروبندد و رخ ننماید دلتنگ مشو که عاقبت بگشاید

2 یاقوت همی قیمت از آن افزاید کز سنگ به روزگار بیرون آید

1 خواهی که بزرگیت بود کوچک باش در حالت دل چو اهل دل بی شک باش

2 پیری سرکَل نباشد و ریش سپید ثابت قدمی است گو برو کودک باش

1 صبری که دلم بدو قوی بود برفت بس دیر به دست آمد و بس زود برفت

2 هر چند که لاف پایداری می زد چون آتش غم بدید چون دود برفت

1 مستان رهش تمام هشیار آیند از غایت بی سری کله دار آیند

2 پادار به رنج اگر چه سرگردانی سرگشته تر از من و تو بسیار آیند

1 مرهم طلبی به گرد دلریشان گرد با محتشمی به گرد درویشان گرد

2 کعبه به حقیقت دل درویشان است حَجّت باید، گردِ دل ایشان گرد

1 هر آبادی از غم او ویرانی است هر دانایی در ره او نادانی است

2 وآن کاو گوید که سرّ سرّش دانم چون در نگری هنوز سرگردانی است

1 ای آنک تو را امید آبادانی است آباد شدن در ره او ویرانی است

2 تا کی گویی که سرّ عشق او چیست سرمایهٔ این حدیث سرگردانی است

1 از صدق رهانی دل خود را از حیف وز صدق رهانی سر خود را از سیف

2 شاید که تو حدّ صدق از من پرسی دانی چه بود صدق نگویی کم و کیف