مستان رهش تمام هشیار آیند از اوحدالدین رباعی 49
1. مستان رهش تمام هشیار آیند
از غایت بی سری کله دار آیند
چندان برو این ره که دوی برخیزد از اوحدالدین رباعی 50
1. چندان برو این ره که دوی برخیزد
ور هست دوی به رهروی برخیزد
هر مرغ دلی که پر بدو باز کند از اوحدالدین رباعی 51
1. هر مرغ دلی که پر بدو باز کند
در اوج هوای عشق پرواز کند
هر دل شده ای چهره به خون می شوید از اوحدالدین رباعی 52
1. هر دل شده ای چهره به خون می شوید
هر غمزده ای ترانه ای می گوید
یک ذرّه غمش به صد جهان نتوان داد از اوحدالدین رباعی 53
1. یک ذرّه غمش به صد جهان نتوان داد
و اسرار بلاهاش به جان نتوان داد
در عشق هزار جان و دل بس نکند از اوحدالدین رباعی 54
1. در عشق هزار جان و دل بس نکند
جان خود چه بود حدیث جان کس نکند
سودای توم سر به جهان اندر داد از اوحدالدین رباعی 55
1. سودای توم سر به جهان اندر داد
نه مست و نه هشیار و نه غمگین و نه شاد
در راه طلب رسیده ای می باید از اوحدالدین رباعی 56
1. در راه طلب رسیده ای می باید
دامن زجهان کشیده ای می باید
هر دل که به کوی دوست منزل دارد از اوحدالدین رباعی 57
1. هر دل که به کوی دوست منزل دارد
مقصود خود از دو کون حاصل دارد
لافی زدم ای دوست زراه پندار از اوحدالدین رباعی 58
1. لافی زدم ای دوست زراه پندار
کز پای درآیم زغمت دست بدار
دل در هوس تو چون بجنباند سر از اوحدالدین رباعی 59
1. دل در هوس تو چون بجنباند سر
با باد هوای تو کرا ماند سر
خواهی که به سوی حضرتش یابی بار از اوحدالدین رباعی 60
1. خواهی که به سوی حضرتش یابی بار
بردارم من از دل و جانت این بار