الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 درمان غمت امید بی درمانی است راه طلبت بی سر و بی سامانی است

2 سرمایهٔ جمله پای داران ارزد آن سر که در او مایهٔ سرگردانی است

1 ای آنک تو را امید آبادانی است آباد شدن در ره او ویرانی است

2 تا کی گویی که سرّ عشق او چیست سرمایهٔ این حدیث سرگردانی است

1 هر آبادی از غم او ویرانی است هر دانایی در ره او نادانی است

2 وآن کاو گوید که سرّ سرّش دانم چون در نگری هنوز سرگردانی است

1 آزار طلب مکن که طامات این است بگذار خرابی که خرابات این است

2 آن نیست کرامات که بار تو کشند بار همه کس کش که کرامات این است

1 آن را که زخود نماند با خود اثری است از خود زخودی و بیخودی بی خبری است

2 بر حلقهٔ خاص در شو ایرا که دری است از حلقهٔ خود چه حلقه بیرون دری است

1 هر مرد که او پای درین راه افشرد در شیشهٔ جام او چه صافی و چه دُرد

2 تا سر ننهی پای درین راه مِنه کاین راه به بی سری به سر شاید برد

1 قومی هستند کز کله موزه کنند قومی همه عمر در سر روزه کنند

2 قومی دگرند ازین همه نادرتر هر شب به فلک روند و دریوزه کنند

1 اندر ره عشق یادگر سر ننهند یا در ره بهبود قدم در ننهند

2 تا سر نکنی چو شمع در آتش گم از نور تو را به سر بر افسر ننهند

1 مستان رهش تمام هشیار آیند از غایت بی سری کله دار آیند

2 پادار به رنج اگر چه سرگردانی سرگشته تر از من و تو بسیار آیند

1 چندان برو این ره که دوی برخیزد ور هست دوی به رهروی برخیزد

2 تو او نشوی ولی اگر جهد کنی جایی برسی کز تو توی برخیزد