الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 هر مرد که او پای درین راه افشرد در شیشهٔ جام او چه صافی و چه دُرد

2 تا سر ننهی پای درین راه مِنه کاین راه به بی سری به سر شاید برد

1 تا وسوسهٔ عشق مهیّا نشود بی صدق و صفا عیش مهنّا نشود

2 دنیا ندهی زدست و دین می طلبی این هر دو به یک جای مهیّا نشود

1 از راه صفا هر که نصیبی یابد هرگز به جواب هیچ بد نشتابد

2 هرگه که زقلّتین فزون گردد آب هر جا که کدورتی بود برتابد

1 هر دل که به میدان هوای تو بتاخت با نیک و بد زمانه یکسان در ساخت

2 دلها همه در بوتهٔ عشق تو گداخت چونانک تویی جز تو کست می نشناخت

1 روخانه برو که شاه ناگاه آید ناگاه آید برون آگاه آید

2 خرگاه وجود خود زخود خالی کن چون خالی شد شاه به خرگاه آید

1 طعم وحدت بدین دو تویی بخشی پا بستهٔ بند و گفت و گویی بخشی

2 یک دل داری به صد هوس آلوده وانگه زصفا نصیب جوییِ بخشی

1 گر یک نفس آن جان و جهان بتوان دید عیش خوش و عمر جاودان بتوان دید

2 در آینهٔ رخش که روشن بادا گردم بزنی صورت جان بتوان دید

1 با صدق تو زخم همچو مرهم باشد با صدق مرا انده دل کم باشد

2 اندر ره حق اگر تو صادق باشی ملک دو جهان تو را مسلّم باشد

1 خوابی که ندیده ای تو تعبیر مکن حرفی که نخوانده ای تو تفسیر مکن

2 پیران حقیقت از تو معنی طلبند از دیده بگو، روایت از پیر مکن

1 سجاده به روی آب انداخته گیر خود را به نماز و روزه بگداخته گیر

2 چون حجرهٔ باطنت مصفّا نبود پر نقش و نگار گلخنی ساخته گیر