الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 بگریز ز خلق اگر توانی بگریخت در دامن حق اگر توانی آویخت

2 در هر چه تو را مراد باشد دل بند ناچار تو را از آن بخواهند گسیخت

1 خواهی که دم تو را مبارک دارند نام تو چو یاسین و تبارک دارند

2 خاک در او بوس که شاهان جهان از خاک در تو تاج تارک دارند

1 آن کن که توانگران گدای تو شوند صاحب نظران جمله برای تو شوند

2 بر خاک درش چو سر نهی از سر صدق هر جا که سری است خاک پای تو شوند

1 در دهر هر آنک تخم خدمت پاشد رخسار دلش به خار غم نخراشد

2 مخدوم از آن شدی که خادم بودی مخدوم بود کسی که خادم باشد

1 با صدق اگر دل تو همره گردد از معرفت دو عالم آگه گردد

2 گردِ در حق گردِ اگر می خواهی تا با تو غم دراز کوته گردد

1 گر بد داند و گر نکو او داند گر جرم کند و گر عَفو او داند

2 تا زنده ام از وفا نگردانم روی من بر سر آنم آن او او داند

1 می دان که اگر او دمی آن تو شود کار دل تو به کام جان تو شود

2 خود را باشی تو را به خود باز هلد او را شو تا او همه آن تو شود

1 گر کم کوشی به کار خود گر بسیار جز کردهٔ او برون مَیا از سر کار

2 بگذار تو اختیار و با خواجه بساز تو بنده ای و بنده نباشد مختار

1 چون از در او هیچ مرا نیست گزیر ای دل درِ او گیرو در آن درگه میر

2 زنهار ازو بادگری روی مکن ما را درِ او بس مَه امیر و مَه وزیر

1 او را به کف آور کم اینها همه گیر کز جمله گزیر است وزو نیست گزیر

2 خود رابی او امیر عالم شده گیر هم او گوید تو را که ای میر بمیر