با صدق اگر دل تو همره گردد از اوحدالدین رباعی 25
1. با صدق اگر دل تو همره گردد
از معرفت دو عالم آگه گردد
گر بد داند و گر نکو او داند از اوحدالدین رباعی 26
1. گر بد داند و گر نکو او داند
گر جرم کند و گر عَفو او داند
می دان که اگر او دمی آن تو شود از اوحدالدین رباعی 27
1. می دان که اگر او دمی آن تو شود
کار دل تو به کام جان تو شود
گر کم کوشی به کار خود گر بسیار از اوحدالدین رباعی 28
1. گر کم کوشی به کار خود گر بسیار
جز کردهٔ او برون مَیا از سر کار
چون از در او هیچ مرا نیست گزیر از اوحدالدین رباعی 29
1. چون از در او هیچ مرا نیست گزیر
ای دل درِ او گیرو در آن درگه میر
او را به کف آور کم اینها همه گیر از اوحدالدین رباعی 30
1. او را به کف آور کم اینها همه گیر
کز جمله گزیر است وزو نیست گزیر
دل را دیدم شیفته در راه هوس از اوحدالدین رباعی 31
1. دل را دیدم شیفته در راه هوس
وز غایت غم نه پیش می دید و نه پس
هرگاه که آنچنان کَت افتد باشی از اوحدالدین رباعی 32
1. هرگاه که آنچنان کَت افتد باشی
هر چند که نیک می کنی بد باشی
حُسنی که گواه صنع معبود بود از اوحدالدین رباعی 33
1. حُسنی که گواه صنع معبود بود
چون حسن بتم زلطف موجود بود
رو در پی درد او که درمان گردی از اوحدالدین رباعی 34
1. رو در پی درد او که درمان گردی
گر جز در او زنی پشیمان گردی
بر خاک در تو تحفه گر جان باشد از اوحدالدین رباعی 35
1. بر خاک در تو تحفه گر جان باشد
همچون مثل زیره به کرمان باشد
در بندگیش اگر تو نیکو باشی از اوحدالدین رباعی 36
1. در بندگیش اگر تو نیکو باشی
فرمان ده این طارم نُه تو باشی