چون ما به هوای طبع و عادت گرویم از اوحدالدین رباعی 13
1. چون ما به هوای طبع و عادت گرویم
بی شرع ز عقل این سخن کی شنویم
زان پیش که از جمله فرو مانی فرد از اوحدالدین رباعی 14
1. زان پیش که از جمله فرو مانی فرد
آن کن که نبایدت پشیمانی خورد
گر عاقلی آن بکن که یزدان فرمود از اوحدالدین رباعی 15
1. گر عاقلی آن بکن که یزدان فرمود
و آن چیز که خیر تُست او آن فرمود
در کار آویز و گفت و گو را بگذار از اوحدالدین رباعی 16
1. در کار آویز و گفت و گو را بگذار
کز گفت نشد هیچ کسی برخوردار
گر مایهٔ همّت است در گوهر تو از اوحدالدین رباعی 17
1. گر مایهٔ همّت است در گوهر تو
الّا به خدا فرو نیاید سر تو
جز با تو حوالتت نباشد فردا از اوحدالدین رباعی 18
1. جز با تو حوالتت نباشد فردا
جز فعل تو آلتت نباشد فردا
زآن جان و جهان تا هوس[ی] در سر ماست از اوحدالدین رباعی 19
1. زآن جان و جهان تا هوس[ی] در سر ماست
این عقل عقیله از کجا درخور ماست
در غمکدهٔ بندگیت شادیهاست از اوحدالدین رباعی 20
1. در غمکدهٔ بندگیت شادیهاست
آن را که زبندگیت آزادیهاست
بگریز ز خلق اگر توانی بگریخت از اوحدالدین رباعی 21
1. بگریز ز خلق اگر توانی بگریخت
در دامن حق اگر توانی آویخت
خواهی که دم تو را مبارک دارند از اوحدالدین رباعی 22
1. خواهی که دم تو را مبارک دارند
نام تو چو یاسین و تبارک دارند
آن کن که توانگران گدای تو شوند از اوحدالدین رباعی 23
1. آن کن که توانگران گدای تو شوند
صاحب نظران جمله برای تو شوند
در دهر هر آنک تخم خدمت پاشد از اوحدالدین رباعی 24
1. در دهر هر آنک تخم خدمت پاشد
رخسار دلش به خار غم نخراشد