الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 دل را دیدم شیفته در راه هوس وز غایت غم نه پیش می دید و نه پس

2 گفتم که تو را خلق چنین عاجز کرد درگاه خدا گزین کزین درگه بس

1 هرگاه که آنچنان کَت افتد باشی هر چند که نیک می کنی بد باشی

2 در بندگیش چو نفع خود می طلبی بی هیچ گمان تو بندهٔ خود باشی

1 حُسنی که گواه صنع معبود بود چون حسن بتم زلطف موجود بود

2 رو بر در او ایاز می باش مُدام تا عاقبت کار تو محمود بود

1 رو در پی درد او که درمان گردی گر جز در او زنی پشیمان گردی

2 تاج سر دیگران نیرزد خاکی خاک در او باش که سلطان گردی

1 بر خاک در تو تحفه گر جان باشد همچون مثل زیره به کرمان باشد

2 دین و دل و دنیا چو فدای تو کنند پای ملخ مور سلیمان باشد

1 در بندگیش اگر تو نیکو باشی فرمان ده این طارم نُه تو باشی

2 اول قدم آن است که او را طلبی آخر قدم آن بود که تو او باشی

1 گر بنوازی بندهٔ مقبول توَم ور ننوازی چاکر معزول توَم

2 با ردّ و قبول تو مرا کاری نیست زیرا که بهر دو حال مشغول توَم

1 آن کس که به بندگی قرارش باشد با چون و چرای او چه کارش باشد

2 گر بنده ای اختیار در باقی کن آن خواجه بود که اختیارش باشد

1 ای از تو خرابی سبب آبادی وز یک غم تو هزار جان را شادی

2 در بندگیت از دو جهان آزادم هرگز دیدی بنده بدین آزادی؟

1 آن کس که درون سینه را دل پنداشت دانست که هرچ هست حاصل پنداشت

2 علم و عمل و زهد و تمنّا و هوس این جمله ره است و خواجه منزل پنداشت