الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تا می نخوری به سرِّ مستی نرسی تا نیست نگردی تو به هستی نرسی

2 در اصل خود ارچه در خودت باید زیست مادام که از خود بنرستی نرسی

1 گر بنوازی بندهٔ مقبول توَم ور ننوازی چاکر معزول توَم

2 با ردّ و قبول تو مرا کاری نیست زیرا که بهر دو حال مشغول توَم

1 کار ارچه به من نیست ولی بی من نیست فاعل جان است و فعل جان بی تن نیست

2 در ظلمت تن چراغ باید جان را عقل ارچه چراغ است و به خود روشن نیست

1 در راه خرد امین و طرار یکی است واندر پس پرده سرّ و اسرار یکی است

2 سلطان و گدا و بت پرست و کافر آنجا که حقیقت است هِرچار یکی است

1 دل را دیدم شیفته در راه هوس وز غایت غم نه پیش می دید و نه پس

2 گفتم که تو را خلق چنین عاجز کرد درگاه خدا گزین کزین درگه بس

1 این مردمک دیده سحرگه برخاست برخاست صَلای عاشقان از چپ و راست

2 گفتم که تیمم کنم از خاک درش دل گفت که غسل کن کنار دریاست

1 رو در پی درد او که درمان گردی گر جز در او زنی پشیمان گردی

2 تاج سر دیگران نیرزد خاکی خاک در او باش که سلطان گردی

1 عقل آن باشد که شرع را برتابد بی رهبر شرع عقل گمره یابد

2 عقل است چو خانه شرع چون روزن او روزن باید که روشنی در تابد

1 گر تو به سر راه خرد وانرسی در درد بمیری به مداوا نرسی

2 هر شب گویی که توبه فردا بکنم توبه که کند گر تو به فردا نَرسی

1 در راه طلب دلیل باید نه دلال در عالم عشق میل باید نه ملال

2 سر در سر یار کن [همی] در همه حال صل من تهوی و لا تبال العذّال